Vandaag was het dan zover. Tijd voor het kort geding dat ik ben gestart tegen de moeder van mijn kinderen, omdat ik hen nu al ruim negen maanden niet meer heb gezien. Er was bij ons geen sprake van bemoeienis van instanties etc. Moeder koos er zelf voor. Het betrof hier een kort geding om omgang en gezag. Ik heb mijn kinderen wel erkend en ze dragen mijn achternaam.
Vol zenuwen en spanning ging ik er naartoe, niet wetende wat mij te wachten stond. Bij het binnenlopen van de zaal voelde ik mijn emoties oplopen. Geen emoties van woede, maar emoties dat ik in een gebouw zat waar een besluit/voorstel werd gedaan omtrent mijn eigen kinderen. Iets wat je geen enkele ouder toewenst. Ook emoties omdat het nu echt zover was.
De rechter nam het woord en ik voelde de tranen opkomen en probeerde ze te bedwingen. Ik, als 39 jarige man, probeerde mij groot te houden. De rechter vertelde ons dat het nooit zover had mogen komen. Hij vertelde ons wat de kinderen allemaal wel niet zouden moeten denken, dat hun ouders zoveel bakkeleien en met modder naar elkaar smijten. (Onze zoons zijn een en vier jaar). Hoe ze zouden reageren als ze later groot zijn en al dat gemodder over en weer zouden moeten lezen. Ik schaam mij ook daarvoor.
Vervolgens, nam mijn advocaat het woord over, daarna ben ik aan de beurt. Ik kwam geeneens uit mijn woorden tijdens de eerste zin, want al het verdriet en gemis kwam naar boven. Ja, ik huilde. Als ouder is het onmenselijk om jouw eigen vlees en bloed te moeten missen. Geen enkele ouder wens je dat toe, laat ik mijzelf corrigeren, geen enkel kind wens je dat toe.
De wederpartij neemt het woord en begint met datgene om mij af te schilderen. Mijn advocaat had mij al gewaarschuwd dat dit zou gebeuren. De rechter vertelde vervolgens dat dit niet aan de orde is, omdat WIJ de ouders zijn. De rechter keek door het moddergooien heen en gaf aan dat de kinderen op nummer 1 horen te staan. De kinderen horen met beide ouders om te gaan, wat dan ook.
Na een kleine 45 minuten is de zitting voorbij. Bij het ondertekenen van het oordeel van de rechter zie ik inderdaad staan dat er op korte termijn omgang/contact herstel dient te komen tussen mij en de kinderen. Daarnaast gaf de rechter te kennen dat ik ook het gezag kreeg over mijn kinderen. Ik voel van binnen blijdschap, maar ik voelde me gelijkertijd rot dat het zover heeft moeten komen. Vooral als je nog steeds om de moeder geeft en dat dit onderling nooit had mogen gebeuren. Want zij is uiteindelijk wel de vrouw die mij twee kinderen heeft gegeven. Nu is het afwachten op onze volgende stap. Maar het allerbelangrijkste is dat ik hopelijk mijn twee kleine kinderen zo snel mogelijk weer in mijn armen kan sluiten.
Want de kinderen ZIJN EN BLIJVEN altijd de slachtoffers in een volwassen ruzie. Ik wens dat geen enkel kind toe, hoe jong of oud ze ook zijn.