Je hebt al jaren te maken met een pathogeen ouder, een ouder waar je kinderen mee hebt, waar je eerst goed genoeg vader was. Echter bij scheiding blijkt het plotseling anders te zijn. Een ouderschapsplan wordt opgemaakt, alleen niet door moeder ondertekend, ze krijgt eenouder gezag omdat ik gelukkig op tijd besefte dat ik niet met zo iemand wilde trouwen. Je hebt altijd haar onderhouden, maar dan komt ze terug met: "Ik heb altijd alleen voor de kinderen gezorgd?". Wie heeft zich in godsnaam de pleuris gewerkt om alles te kunnen onderhouden?

Het gedonder begint: moeder wil alleen geld zien omdat ze zelf niet wil werken, ze is huismoeder. Alimentatie wordt berekend en betaald. Dit gaat allemaal naar de schuldregeling waar moeder inmiddels met haar nieuwe man in is beland. Je kunt de alimentatie niet meer betalen en mag zelf rondkomen van 20 euro in de week, waardoor je geld moet lenen als je te maken hebt met omgang met je kinderen en voor jezelf. De omgang wordt telkens gefrustreerd en uiteindelijk bij het samenwonen met mijn nieuwe partner en haar kinderen wordt de omgang gestopt. Terwijl je speciaal voor je kinderen dichterbij bent gaan wonen, waar er, toen ik bij mijn vrouw en haar kinderen woonde, plots de omgang ruimer werd tot mijn grote verbazing na al jarenlange frustratie in de omgang beleeft te hebben.

Is het waar, accepteert ze mijn leven dacht ik nog, echter de nachtmerrie begon voor mij en mijn kinderen alweer binnen een jaar. Mijn vrouw haalde ze altijd eerder op als moeder haar benaderde, mijn vrouw heeft keihard gewerkt voor een goede band tussen iedereen. De kinderen waren geweldig samen, geen problemen totdat! Plots stopt de omgang na 10 maanden normale tot zeer uitgebreide omgang, omdat je graag wil dat zij het ouderschapsplan is een keer tekent en een alimentatieherziening. Daar begon de ellende want stel je voor dat ik met mijn gezin normaal kan leven. Mijn kinderen die het geweldig vonden om bij ons te zijn en zeker niets te kort kwamen, mede door mijn vrouw haar inbreng. Zij belanden in een strijd die ik hen als vader niet gegund heb.

Je beland in de rechtbank om je recht en de plicht op omgang terug te behalen. Kinderen hebben recht op beide ouders, echter denkt moeder daar heel anders over. Ze begint met smerige leugens, laster, bedreigingen van haar familie. Dit om normale omgang te kunnen krijgen met je kinderen. Jaloezie en afgunst voert de boventoon, want moeder kan niet zien dat ik mijn eigen gezin opnieuw ben gestart. Hoe ziek ben je als moeder, dat jij denkt wel een nieuw gezin te kunnen starten, waar je kinderen ook genoegen mee moeten nemen en hun vader niets gunnen en al zeker geen omgang met je kinderen. Stel je voor, want plotseling deug je niet als vader, waar in de tijd toen je je hele gezin onderhield en keihard gewerkt hebt voor je gezin er nooit een naar woord gerept werd over je! Je bent vervangen door een stiefvader en nu heeft moeder je alleen nodig voor de alimentatie, overleggen kun je niet met haar want zij met haar eeuwige narcistische houding heeft toch altijd gelijk en zoals zij het doet is het goed. Prima, maar denk je dan ook in het belang van je kinderen?

Nu, na een jarenlange strijd, ben ik opnieuw mijn zoon kwijt die zich niet aan kon passen binnen mijn gezin. Voorheen geen probleem, maar als je een kind van destijds zes jaar allerlei volwassen problematiek zit te vertellen zo negatief mogelijk over mij en over mijn gezin. Daarbij ook nog eens een kind van destijds vier jaar, mijn stiefzoon, zo erg door de slijk heen haalt, zodat mijn zoon zich niet meer aan kan passen, zich vervreemd omdat hij toch al anders is elkaar zit, ben je voor mij een monster eerste klas.

Communicatie met zo'n persoon is absoluut kansloos, dat was het al in de relatie en dat is ook de reden van de scheiding, niemand lijkt dat te begrijpen. Na vele kansloze verplichte gesprekken is er niets bereikt. Kinderen hebben OTS, waar zelfs moeder tijdens de OTS gewoon mag frustreren, er wordt niets aan gedaan. Vele omgangsmomenten verstoord mede door dreiging van familie van moeder en idiote capriolen, waaronder een inval van politie, waar moeder en haar familie een grote hand in heeft gehad. Mijn gezin is belast met een onterechte inval, waar ik toch echt moet denken aan mijn stiefkinderen binnen mijn gezin. Mijn stiefkinderen raken zo ook beschadigd en waarom? Omdat er een moeder is die niet in de gaten heeft wat zij doet met haar kinderen en met de vader van haar kinderen, eigen belang is enig tellend voor haar en fouten maakt zij natuurlijk niet. Zij is de beste, zoals zij er over denkt.

Ik denk echter dat een moeder die dit doet juist haar eigen kinderen het meest beschadigd en ik laat niet toe dat zij mijn gezin mee beschadigd en zeker geen kinderen. Deze moeder blijft maar doorgaan, ze gaat over lijken en ruggen van kinderen. Ze maakt mijn stiefkinderen zwart en natuurlijk deugen mijn vrouw en ik nergens voor. Het vreemde is dat er juist is vastgesteld dat mijn stiefkinderen erg stabiel in het leven staan, ook  zij hebben goed contact met hun familie, wat gestimuleerd is door mijn vrouw en ik. Helaas hebben mijn eigen kinderen dat geluk niet, waarbij zij nu al jaren ernstig belast worden door mijn ex partner, hun moeder.

Parallel ouderschap gaan we voor, ook dit plan lijkt niet te werken, moeder denkt dat zij wat te zeggen heeft over mij en mijn gezin en veroorzaakt veel verstoring en enorme roddels over mij en mijn gezin. Heeft zij nu niet in de gaten dat zij haar kinderen ermee heeft, dat zij ze in conflict blijft houden met haar houding jegens mij en mijn familie. Familie van mijn kant kennen mijn kinderen niet tot nauwelijks, dat wordt ze niet geleerd en daardoor is de band nog meer kansloos tussen hen en mij en mijn familie. Mijn dochter komt hier gelukkig nog steeds met veel plezier, maar ook niet zoveel als het hoort, kon ze maar vrij zijn om te komen. Zij mag niet uit haar zelf bij mij komen, niet van haar oma en niet van haar moeder, terwijl ze op 3 km afstand woont en vaak genoeg in de buurt is. Zelf geeft ze aan wel te willen komen, maar je ziet haar conflict en laat het erbij.

We zijn nu op een punt dat het klaar is, ik heb keihard geknokt voor normale omgang met mijn kinderen, helaas zal dit nooit lukken zonder strijd. Aangezien moeder overal een issue van blijft maken en mij zo slecht mogelijk afschilderen, mijn vrouw erbij waar ook mijn stiefkinderen het na al die jaren erg zat zijn. Zij hebben hier absoluut niet om gevraagd en zeker mijn vrouw niet. De vrienden en familie die ook aangeven het is genoeg geweest, denk maar eens aan jezelf en aan je gezin. Die vrouw heeft nu al 8 jaar van je leven jou kapot gemaakt, 5 jaar je gezin proberen te ondermijnen, je financieel leeggezogen. Het was altijd al een geldwolf en dat is ook het enige waar ze om geeft. Een normale moeder misbruikt haar gezag niet om een vader te wissen uit het leven van haar kinderen. Dan ben je als moeder niet gezond bezig voor je kinderen, ze schendt de rechten van haar eigen kinderen erbij, die dat later wel in gaan zien. Afspraken maken met haar heeft geen zin, want het moet op haar manier, zij bewijst zelf zo hoe egoïstisch zij is en mag dit dan ook zelf uitleggen aan de kinderen. Zij verloochend mij als vader van mijn kinderen en denkt dit te kunnen blijven doen en om ieder wissewasje mij te behandelen als een kind i.p.v. als een vader. Met mails waarin zij zegt hoe als ik het zou moeten gaan doen.

Eenzijdige communicatie is geen communicatie, dat is manipulatie. Het is triest voor mijn kinderen, maar het niveau van hun moeder valt goed terug te zien in hun gedrag en houding helaas. Soms is het beter om los te laten, als ze ouder zijn komen ze wel of misschien niet. Maar om constant te moeten strijden om je eigen leven te leiden waar je kinderen bij je kunnen zijn volgens de omgangsrecht en plicht die moeder constant ondermijnt omdat het niet zo gaat zoals zij het wil is het niet waard. Ik ben nu eenmaal vader van 4 kinderen en niet alleen van 2 kinderen, waar mijn gezin net zoals bij ieder ander en bij moeder op de eerste plaats staat. Dat is mijn leven net zoals zij haar leven heeft met haar gezin met mijn kinderen. Echter deze moeder accepteert het samengesteld gezin niet en daar zijn mijn kinderen de dupe van. Zij dupeert haar eigen kinderen, maar mijn gezin en mijn stiefkinderen dupeert zij niet nog meer, ook niet omwille van de omgang.

Ik ben nog steeds een gezonde ouder die er heel anders in staat met mijn vrouw en hoe je om zou moeten omgaan met kinderen en hun ouders en ben niet meer van plan om mee te bewegen in de krankzinnigheid van de moeder, die denkt dat zij kinderen alleen heeft gemaakt en maar doorgaat met haar gezag te misbruiken en denkt inbreng te hebben in mijn tijd tijdens de omgang met mijn kinderen. Ik kon onmogelijk iets wat ik opgebouwd had met mijn stiefkinderen en mijn normen en waarden zoals het hoort in een gezinsleven aan gaan passen of om gaan buigen naar haar wens. Het is niet mijn gezin waar het niet goed bij gaat, het is haar gezin, die met jeugdzorg te maken heeft en het is haar probleem dat mijn kinderen al jaren onder toezicht staan. Zij had dit kunnen voorkomen, maar iemand die enkel in eigen belang denkt i.p.v. dat zij beseft dat kinderen beide ouders nodig hebben en dat ik niet hetzelfde denk als zij, ook niet dezelfde normen en waarden handhaaf als zij, zegt niets over mij als vader, maar juist haar eigen houding. Een vrouw die zegt: "ik ben een volwassen vrouw", en die zulke beslissingen maakt voor mijn kinderen en mij als vader uit hun leven wist behoeft geen woord meer aan vuil gemaakt te worden. Zij bevuilt zichzelf en mag dan ook zelf verantwoording gaan dragen voor alle schade die zij aangericht heeft in het leven van mijn kinderen. Het praten tegen muren, haar beschuldigingen en vuilspugerij over mij en mijn vrouw, waar iemand haar gezag misbruikt en er mee weg komt, denkt geen verplichting te hebben met haar gezag over de kinderen jegens mij is kansloos en blijft kansloos en ooit gaan kinderen dat ook inzien.

Ik houd de eer aan mijzelf en ben trots op wat ik bereikt heb met mijn stiefkinderen, die gelukkig onbezorgd en vrij door het leven kunnen gaan met een zeer goede band met hun familie. Als ik geen vader mag zijn voor mijn eigen, ik ben wel al ruim 5 jaar vader voor hen. Waar ik mij geen zorgen om hoef te maken hoe zij in het leven staan, dankzij de ijzersterke band met mijn vrouw en de saamhorigheid binnen mijn gezin. Trots ben ik op wat ik samen met mijn vrouw bereikt heb en daar komt niemand meer tussen. Het gaat zoals wij het samen doen in ons huis en daar voert niemand anders de regie over en gaan wij ons ook niet in aanpassen. Waarom aanpassen aan jeugdzorg en een ex die alleen maar uit is op vernietiging in jou leven. Mijn leven behoeft niet kapot te gaan omdat mij de omgang met mijn kinderen niet gegund wordt door een egoïstische moeder, die de vader van haar kinderen nu al 8 jaar probeert te ruïneren. Zij zal, zoals ik haar ken, trots zijn op wat zij bereikt heeft, andere mensen haar leugens vertellen. Echter of ze weg komt met die leugens en laster als de kinderen zelf zo wijs zijn, is de vraag en de verantwoording voor haar zelf.