Met recht is Herken Ouderverstoting hier erg trots op en de eer gaat naar initiatiefnemer Marieke van Woerkom die, naar aanleiding van het symposium ‘Rechtszorg voor ouders die haan scheiden, een kwestie van willen en doen’, d.d. 25 februari 2019, enkele wetenschappers bereid heeft gevonden moedig te zijn en de professionaliseringsslag te maken die zo hard nodig is.

Tot op de dag van vandaag lopen wij, ouders en integere professionals, tegen geveinsde hulpeloosheid aan. Zogenaamde wetenschappers buitelen over elkaar heen om te benadrukken dat het allemaal zo ingewikkeld is en dat er geen oplossingen zijn om ouderverstoting te bestrijden.

Zelfs de term ouderverstoting is weer reden tot discussie en zo wordt de gehele aanpak tegen ouderverstoting tegen gehouden door maar een paar mensen. Een paar mensen waarvan ik hoop dat ze het goed bedoelen, maar volledig de plank misslaan.

Wat laakbaarder is, dat een tegen geluid niet wordt gehoord. Dat wij, ouders en burgers, worden weggezet als marginaal is op zich al stuitend, maar dat professionals, die wel het verschil willen en kunnen maken, zodanig worden geïntimideerd dat het voor velen einde carrière kan betekenen als ze nu eindelijk eens met de vuist op tafel willen slaan en onderstrepen dat er voortschrijdend inzicht is en dat het nu echt anders moet en kan, dat is vreselijk!

De afgelopen jaren hebben wij de nodige intimidatie achter de rug. Ouders worden gechanteerd door de instanties en ja zelfs door rechters. Ga voor die zogenaamde rust/koninklijke weg, werk mee, lever je uit aan iedereen. Loop letterlijk en figuurlijk leeg. Laat jezelf mishandelen en kijk toe terwijl jouw kind wordt mishandeld. Niemand die ingrijpt. Waar is de compassie? De empathie?

Er komen moties vanuit de Tweede Kamer die ook nog eens unaniem worden aangenomen en de spelletjes vanuit het Ministerie VenJ en WVS beginnen. Natuurlijk komen er platforms/werkgroepen/overlegclubjes, maar wie komen daar in te zitten? Zeker niet de mensen die het verschil kunnen en/of willen maken.

Is er net afgerekend met de koninklijke weg (10 nov 2017), komt er wel een WODC rapport wat ons nu weer zal gaan achtervolgen. Vraag jezelf eens af hoe dat zo komt.

De beunhazen winnen het tot op de dag van vandaag van de integere professionals.

Daar kunnen wij dus met zijn allen iets aan doen!

Onderstaand de wetenschappelijke verklaring. Opgesteld door wetenschappers die het kunnen weten. Die verstand van zaken hebben en belangrijker, die moedig genoeg zijn om hun hoofd boven het maaiveld uit te steken. Die beseffen dat het zo niet langer kan en dat de oplossingen, die er dus wel zijn, gedeeld moeten worden om af te rekenen met die bewuste handelingsonbekwaamheid en handelingsverlegenheid.

Verklaring n.a.v. het wetenschappelijk symposium ‘Rechtszorg voor ouders die gaan scheiden; een kwestie van willen en doen!
dd. 25 februari 2019, Erasmus MC te Rotterdam

Ruim 16.000 kinderen per jaar verliezen na een scheiding het contact met een van de ouders, ondanks het feit dat het kind tot aan de scheiding een normale band met deze ouder had. Onder invloed van de ene ouder wordt het kind gedwongen het contact met de andere ouder te verbreken. Het kind ontkent hiermee 50% van zijn/haar DNA. Dit is ernstig belemmerend voor de gezonde identiteitsontwikkeling van het kind.

Sinds de eerste scheidingsgolf van 1971 tot op heden hebben ruim één miljoen volwassen geworden kinderen het contact met een van hun ouders verloren, en dit aantal wordt per jaar hoger. Volwassenen met een onverwerkt trauma, die hun heil beroepsmatig gaan zoeken in de sociale- of juridische sector. Volwassenen die posities gaan bekleden van waaruit zij het verschil kunnen maken, maar hierin belemmerd worden door hun eigen latente verdriet.

De wetenschappelijke discussie over het vermeende fenomeen ‘ouderverstoting, oudervervreemding of PA(S)’, heeft de afgelopen decennia voor veel onrust en onduidelijkheid gezorgd binnen de wetenschappelijke wereld. Feit is dat tijdens het symposium van 25 februari 2019 heel duidelijk is geworden dat er geen overeenstemming bestaat over de definitie van ‘ouderverstoting, oudervervreemding of PA(S)’. Ook ontbreekt het aan feitenonderzoek om de verschijnselen in hun samenhang te kunnen onderbouwen.

Feit waar het om draait is, dat de transitie van het gezin van voor de scheiding, naar de transitie van het gezin na de scheiding, niet goed verloopt. Waar het kind, bij een normale, gezonde transitie, de verbindende factor wordt tussen de vader en moeder, wordt het bij de zieke transitie gedwongen een ouder af te wijzen. (A cross generational coalition with emotional cut off).

Bekend is dat een kind onvoorwaardelijk houdt van beide ouders. Het kind bouwt in de meeste gevallen, als er sprake is van een gezinsleven vanaf de geboorte, met beide ouders een band op. Een band die door de eeuwen heen steeds meer kans heeft gezien zich te ontwikkelen. Als een kind in deze tijd het contact met een ouder verbreekt, is dit dus niet ‘zomaar’. Er kan dan slechts sprake zijn van incest, geweld, verwaarlozing of een pathogene opvoeding.

Bij deze laatste vorm wordt het kind door de ene ouder gedwongen een coalitie met hem of haar te vormen tegen de andere ouder. De loyaliteit van het kind aan beide ouders wordt rigoureus opgeëist door de ene ouder, ook wel de pathogene ouder genoemd. In de loop van dit proces gaat het kind zich emotioneel afsluiten voor, of zich zelfs keren tegen de andere ouder. Men kan dit zien als een overlevingsmechanisme van het kind, dat ervoor kiest om tenminste één ouder nabij te houden. Een kind is niet in staat dergelijke processen van een ouder te doorzien. Door zich actief tegen de andere ouder te keren, wordt er waarde gehecht aan zijn mening, terwijl de realiteit is dat het kind zijn beide ouders niet wil verliezen.

Pathogeen ouderschap of pathogene opvoeding leidt tot psychische kindermishandeling en ex-partnergeweld. Beide vormen van geweld zijn opgenomen in de DSM V, respectievelijk als V61.29 negatieve invloed van ouderlijke relatieproblemen op een kind, als V995.51 psychische mishandeling van een kind, en als V995.83 psychische mishandeling door een (ex) levenspartner.

Het bovenstaande verdient de aandacht van psychiatrisch en in psychopathologie geschoolde deskundigen, die kunnen vaststellen of pathogeen opvoedingsgedrag een rol speelt bij complexe scheidingen en/of de keuze van het kind om het contact met een van beide ouders te verbreken. Spelen vroege of latere jeugdtrauma’s bij één of beide ouders een rol? Is er wellicht sprake van persoonlijkheidsstoornissen of trekken daarvan bij een of beide ouders, waardoor het pathogene opvoedersgedrag van een of beide ouders in stand gehouden wordt?

Het gaat hier om complexe problematiek. Voor onderzoek en behandeling van met name pathogeen opvoedingsgedrag zijn klinisch psychologen en psychiaters nodig. Pas als er een degelijke diagnose is gesteld en een welomschreven behandelplan is opgesteld, kan met de behandeling van betrokkenen, ouders en kind, begonnen worden. Momenteel worden er echter extra problemen veroorzaakt door het ontbreken van kennis bij de medewerkers van jeugdzorg, de RvK of VT. Zij zijn niet opgeleid om pathogeen opvoedersgedrag te herkennen en onderzoeken.

Ook zijn de inzichten van deze groep hulpverleners gebaseerd op deels verouderde literatuur, wetenschappelijke inzichten en opiniestukken. Zij hebben hiervan reeds kennis kunnen nemen tijdens het congres waarheidsvinding binnen de justitiële jeugdketen door Prof. Louis Tavecchio in november 2017. Ook de legalisatie van ‘ouderverstoting’, het in opdracht van de RvK geschreven boekje ‘het verdeelde kind’ door Ed Spruijt, werd daar ter discussie gesteld. Daarbij werd verwezen naar het consensusrapport van Prof. Richard Warshak, ondertekend door 110 collega-wetenschappers. Dit rapport geeft aan dat een kind het beste af is bij contact met beide ouders om een gezonde identiteit te kunnen ontwikkelen. De huidige werkwijze van de rechtspraak én de huidige hulpverlening zijn vanuit maatschappelijk perspectief onverantwoord. Er worden interventies binnen gezinnen gepleegd die niét gebaseerd zijn op recent wetenschappelijk onderzoek of zelfs daartegenin gaan. Afwegingen die zo’n grote invloed hebben op het gezinsleven mogen slechts gemaakt worden op basis van up-to-date wetenschappelijk onderzoek waarover consensus bestaat. Positief gevolg is dat in ieder geval de richtlijn scheiding van het NJI aangepast gaat worden op basis van de huidige, breed gedragen wetenschappelijke consensus omtrent scheiding.

Ook de politiek werd aangesproken: waarom ligt het Initiatiefvoorstel-Bergkamp en Van Wijngaarden directe koppeling van erkenning en gezamenlijk gezag voor ongehuwde en niet-geregistreerde partners uit 2016 nog steeds op de plank? Hoe kan het zijn dat vaders nog steeds gemarginaliseerd worden?

Heel kritisch moet er gekeken worden naar de rol van advocaten, om te voorkomen dat zij het toernooimodel blijven gebruiken en daarmee het ontwikkelen van een after- partnerrelatie en een nieuwe, niet pathogene ouder-ouder relatie in de weg staan. HiiL (The Hague Institute for Innovation of Law) Prof. Maurits Barendrecht spant zich enorm in om het rechtssysteem te veranderen, maar kan dit natuurlijk niet alleen. Terecht, dat hij wijst op het belang van een duidelijke hoofdroute, een (therapeutisch) ingestelde regierechter, een procedure zonder toernooimodel gericht op afstemming, evidence-based interventies en goede monitoring van naleving en beslissingen. Hij ziet in dat de politie en het OM een de- escalerende rol kunnen en moeten hebben.

Conclusie:

• Om een onderscheid te kunnen maken tussen de 85% reguliere scheidingen die in Nederland voorkomen én de 15% complexe scheidingen, is het raadzaam een nulmeting toe te passen (MASIC of gelijke vragenlijst die mogelijk geweld voorspelt);
• Gebruik maken van regie-rechter zonder toernooimodel;
• Opschalen naar psychiatrisch en in psychopathologie geschoolde deskundigen;
• Politie en OM inzetten voor verkrijgen van de-escalatie. 

Ad Oud |psychotherapeut
Prof. dr. Louis Tavecchio | emeritus Professor UvA
Dr. Craig Childress Psy.D. | Clinical Psychologist, PSY 18857
Dr. M.W. M. Akkerman-Zaalberg van Zelst | Klinisch kinder- en jeugdpsycholoog Prof. Dr.René F.W. Diekstra | fellow-lector Jeugd en Opvoeding HSS en emeritus- full professor of psychology (UCR) in Middelburg
Herken Ouderverstoting
Stichting KOG
Stichting Passage
VKC Vader Kennis Centrum

Deel deze verklaring. Niet alleen met alle professionals om hen bewust te maken dat er wel degelijk gepaste oplossingen zijn. Nee, met de vraag of zij deze verklaring ook willen ondertekenen!

Daar elke professional, die het nu nog niet wil weten, oprecht bewust handelingsonbekwaam is.

Deze verklaring is namelijk niet statisch.

Het is de bedoeling dat de lijst van ondertekenaars groeit en groeit zodat er zo veel notabelen op komen te staan, dat die paar mensen en beunhazen, die het nu bepalen, geen stem meer hebben. Dat de aangenomen moties ook worden uitgevoerd. Dat de platforms bevolkt gaan worden door integere mensen. Dat de goede mensen bevraagd gaan worden en niet langer geëxcommuniceerd.

Leg deze verklaring voor aan ieder van enig statuur met de vraag of hij/zij zich in deze verklaring kan vinden en als dat zo is kan deze persoon, of, nog beter, jij, met akkoord van die persoon, een mail sturen naar Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.. Dat ook die persoon mee tekent. Mail de juiste titels erbij voor het complete plaatje.

Opdat de lijst van ondertekenaars groeit. Opdat duidelijk wordt wie aan de goede kant van de streep staat.

Opdat voor iedereen duidelijk is bij wie ouders zich te rade kunnen gaan, mocht er ondersteuning en/of hulp nodig zijn, waardoor wij niet langer overgeleverd zijn aan beunhazen.

Opdat de goed, integere professional die waardering krijgt, die het toekomt.

Wat dat betreft roepen wij ook de politiek op.

Beste Tweede Kamer,
Laat je niet voorliegen door de ministers. Jullie zijn onze volksvertegenwoordigers. Er zijn wel oplossingen en het is allemaal niet zo ingewikkeld. Pak door en laat je niet afleiden door platforms met een eigen agenda. Wees kritisch, vraag door, confronteer en maak voor ons het verschil.
Deze voorspelde maatschappelijke ramp heeft nu lang genoeg geduurd. Te veel verdriet en leed.

Besef: het is een kwestie van willen en doen. Laat niet een paar personen in Nederland goede verandering tegen houden, gewoon omdat het kan. Omdat het onderwerp niet sexy is. Het zal je maar gebeuren; dat jou niet alleen jouw kinderen worden ontnomen, maar dat je ook nog eens mee moet werken aan kindermishandeling en ex-partnergeweld. Sta daar eens bij stil!

En beste ouders,
Voor ieder die nog in trajecten zit of aan het procederen is; print deze verklaring uit en overhandig deze. Voeg toe als processtuk en laat je niet langer wegzetten.