Momenteel is er (nog) een tweedeling binnen het wetenschappelijk veld op het gebied van OVS; aanhangers van Gardner versus die van Childress. Het verschil is of er sprake is van kindermishandeling. Dr. Childress en de diagnoses waar hij naar verwijst leiden tot het aantoonbaar kunnen maken van dat er sprake is van kindermishandeling en in geval van kindermishandeling zal een rechter beschermingsmaatregelen treffen.

Ouderverstoting of parental alienation is een woord dat in de volksmond en door Gardner werd gebruikt. In feite bestaat Ouderverstoting zelf niet. Het is slechts een benaming. De drie diagnoses die dr. Childress stelt tonen kindermishandeling aan.

Wellicht het meest belangrijke verschil:

Childress spreekt van een aantal pathologieën en deze pathologieën samen leiden ertoe dat een kind een ouder uiteindelijk verstoot om zelf te kunnen overleven binnen de zeer beschadigende processen van die pathologieën.

Ouderverstoting is hiermee dus het effect van een aantal reeds bestaande en in de DSM V beschreven pathologieën.

Eén van die pathologieën staat beschreven als pathogeen ouderschap dat zijn oorsprong heeft in een hechtingstrauma bij de pathogene ouder.

Hierom noemt Childress het gehele proces hechting gebaseerde Ouderverstoting. De oorsprong ligt in het hechtingstrauma van de pathogene ouder.

Gardner sprak van een nieuw syndroom. Maar er was helemaal geen nieuw syndroom.

Ouderverstoting is de uiterlijke verschijningsvorm van een aantal pathologieën die al bestonden en die te diagnosticeren zijn.

Doordat Gardner van een nieuw syndroom sprak, dat niet viel aan te tonen of te diagnosticeren, werd en wordt al zijn werk onderuit gehaald door psychologen, rechters en hulpverleners.

Diagnostiek Childress

Wanneer we de diagnostiek van Childress hanteren (drie diagnostische indicatoren) komt alles in een heel ander licht te staan.

Deze reeds bestaande pathologieën tesamen zijn in de DSM V beschreven als een bevestigde vorm van psychologische kindermishandeling.

Zodra we ergens het woord Ouderverstoting uitspreken gaan bijna overal en direct de nekharen van hulpverleners en dergelijke overeind staan. Hiermee helpen we onszelf maar weinig.

Wanneer we hulpverleners/psychologen via de reeds bestaande methodieken (waarover Childress spreekt) de pathologieën kunnen laten diagnosticeren, komt er zwart op wit te staan dat er sprake is van psychologische kindermishandeling.

Zodra een rechter dat onder ogen krijgt zullen kinderbeschermingsmaatregelen worden getroffen.

Dit is waarom Childress hamert op eerst de hulpverleners weer op het rechte pad zetten. De hulpverleners presenteren vervolgens dat er sprake is van kindermishandeling, waardoor een rechter kinderbeschermingsmaatregelen moet treffen.

Wanneer we bij de rechter spreken over Ouderverstoting blijven de pathologieën nog steeds onzichtbaar en dus ook onzichtbaar dat er sprake is van kindermishandeling. En zullen er zeer vervelende beslissingen door rechters worden gemaakt.

In wezen bestaat Ouderverstoting alleen als een soort van uiterlijk symptoom. Maar de processen achter het symptoom moeten zichtbaar worden om aan te tonen dat er sprake is van kindermishandeling.

De pathologieën die al beschreven staan in de DSM V moeten worden gediagnosticeerd. En die diagnoses moeten in een rapport komen te staan dat een rechter vervolgens leest.

Hierbij hoeven we het woord Ouderverstoting, het symptoom, niet eens te benoemen.

Het gaat om de drie diagnostische indicatoren, waarvoor het formulier op de website van Childress te downloaden is.

Ouderverstoting is het symptoom van de psychologische kindermishandeling die de pathologieën waar childress over spreekt bewerkstelligen.

Het gaat in wezen niet over Ouderverstoting. Het gaat over kindermishandeling.

De psychologische kindermishandeling vindt eerst plaats en als gevolg van die mishandeling verstoot een kind een normale liefhebbende ouder.

Wanneer we een kind lichamelijk mishandelen dan zijn o.a. de uiterlijke symptomen blauwe plekken en een angstig kind.

Wanneer we een kind psychologisch mishandelen, waarbij er sprake is van de pathologieën, zoals benoemd door childress, dan is het uiterlijke symptoom dat een kind een normale liefhebbende ouder verstoot.

We kunnen onze aandacht dan ook beter richten op de psychologische kindermishandeling die voorafgaat aan het resultaat ervan. Het verstoten van een ouder.

Gardner

Gardner sprak van een nieuw syndroom. Maar er was geen nieuw syndroom. Gardner zat er naast door te vertellen dat het symptoom, de uiterlijke verschijningsvorm, een nieuw syndroom was. Maar er was helemaal geen nieuw syndroom. Er was en is sprake van een aantal reeds bestaande pathologieën die tezamen een vorm van psychologische kindermishandeling zijn en die allen te herleiden zijn tot in de DSM V.

De pathologieën werken als een virus. Een psychologisch virus. Één van de overlevingsstrategieën van dit virus is dat het onzichtbaar wil blijven.

Doordat we onze aandacht richten op het uiterlijke symptoom, het verstoten van een normale liefhebbende ouder, blijft het virus zelf onzichtbaar.

Wanneer we ons richten op de pathologiën die erachter zitten, deze aan het licht brengen door degelijke diagnostiek van de reeds gevestigde psychologie, dan word het virus (de pathologiën) zichtbaar en kan middels de diagnose worden aangetoond dat er sprake is van kindermishandeling.

Kindermishandeling is strafbaar en leidt tot beschermingsmaatregelen.

Ouderverstoting is slechts een woord voor een symptoom dat pas plaatsvindt nadat het kind al psychologisch is mishandeld. Ouderverstoting is in geen enkel wetboek terug te vinden.

Er is sprake van Kindermishandeling. En dus is het een zaak van kinderbescherming. Geen zaak van omgang en gezag en het naleven ervan.

Mijn advies is om je de kennis die childress met ons deelt tot in detail uit je hoofd te leren. Hiervoor desnoods engelse les te nemen.

En bestel vooral zijn boek: professional consultation. Hierin treed hij op namens ouders die een expert hebben geraadpleegd.

Ouderverstoting is geen kindermishandeling. Ouderverstoting is wel het gevolg van een vorm van psychologische kindermishandeling.

Een zeer ernstige vorm van kindermishandeling. En deze vorm van kindermishandeling kunnen we alleen stoppen door de pathologieën die tezamen de psychologische mishandeling vormen zichtbaar te maken.

We richten ons op de pathologieën en het genezen ervan. We hoeven ons hiervoor niet te richten op het symptoom.. de uiteindelijke verstoting.

Het gaat om het diagnostiseren en behandelen van de pathologiën. Het gevolg daarvan is dat het kind geneest van de psychologische mishandeling en het eigen authentieke zijn weer terug vind.

Als het kind het eigen authentieke zijn heeft hervonden en is genezen, vind het daarmee ook het contact met de andere ouder weer. Volgens childress is dit laatste juist het meest gemakkelijke en waar wij ons het minst zorgen over hoeven te maken.

In de praktijk schieten ouders en kinderen die te maken hebben hier dus nog niet veel mee op;

belangrijk is het dat hulpverleners het verschijnsel herkennen – beide wetenschappelijke groepen zitten grotendeels toch wel op 1 lijn – en het kind weghalen bij de verstotende ouder.

Pas dan kan het kind weer herstellen en een normale gezonde hechting aangaan met de verstoten ouder. Daarnaast zal ook de verstotende ouder hulp moeten krijgen omdat deze niet in staat is te zien dat een kind behoefte heeft aan beide ouders.