Daar stond ik dan op maandag 8 mei 2017 met de sleutel van mijn nieuwe woning in mijn hand. Verkregen door “project noodopvang” ( met urgentie).

Nieuwe woning

Dit omdat de situatie in de woning met (ex) man en kinderen onhoudbaar was geworden. 
Maar toch, ondanks de opluchting, had ik dat nare onderbuikgevoel…. Dochter (toen bijna 18) wilde bij mij komen wonen. Voor onze zoon ( toen 12) hadden we co-ouderschap.

Maar iets in mij zei dat er iets niet klopte. Wist alleen niet wat….
Dat werd helaas heel snel duidelijk. Zoon begon me dingen kwalijk te nemen ( die hij niet kon weten en die speelde tussen mijn ex en mij).

Zoon wilde niet meer naar mij komen, zoon wilde me niet meer zien, zoon was boos op mij, zoon haat mij… Dit was wat er in een paar weken beknopt gebeurde… En ik?... Ik stortte in, waarom?, wat heb ik gedaan?, wat is hier aan de hand?...

Hulpverlening

En dan begint de tsunami die je gaat overspoelen: Team Wijz ( zorgteam gemeente), Veilig thuis, School, Sterk huis, Raad van de kinderbescherming, Jeugdzorg, Rechtszaken, OTS… 
WTF wat gebeurd hier nou eigenlijk?... Ik wil alleen maar omgang met onze zoon?.... Je bent zo emotioneel, zo niet jezelf, je gaat twijfelen aan jezelf, je bent zo kwetsbaar… En dan helaas, maar waar, dan hakken ze op je in. Al die instanties beginnen iets van je te willen. 
En dan gaan ze je binnenste buiten keren, je verleden oprakelen, het zal toch wel aan jou liggen… En je werkt maar mee, je knikt maar ja, want je wil je kind zien!
En voor dat je weer even helder na kan denken en de mist is opgetrokken uit je hoofd, dan kom je in de realiteit… “In het belang van het kind” daar doen ze niet aan,

Persoonlijkheid onderzoek voor je kind, testen, allerlei hulp cursusjes trekken ze uit de kast. Bij wie wil je wonen?....Wil je je moeder niet meer zien?... Wat heeft ze allemaal gedaan?... Mijn god, is dat in het belang van het kind? 
Je komt bij de hulpverlening voor hulp, maar ze zijn nog gekker dan wij allemaal bij elkaar… 
Volgens mij zijn de ouders verantwoordelijk. Niemand stond erbij toen de kinderen gemaakt werden. 

Dus wat ik wil zeggen is: 

Je kunt als (verstoten) ouder zoveel doen, veel meer dan de hulpverlening, instanties, rechters etc.. ooit voor elkaar zullen krijgen. Hou het contact met je kind. App, mail, sms, ook al krijg je niets terug. Blijf betrokken, ga naar de voetbal, ballet, school, ouderavonden etc… Zorg ervoor dat je kind ziet dat je er bent, ook al doet hij/zij afstandelijk of negeren ze je compleet: JIJ BENT OUDER: HET IS JE PLICHT!
Daarnaast als je dan toch al in de freakshow van de hulpverlening ( BJZ, RvdK etc) zit, maak het ze moeilijk. Jij verwacht het beste van het beste, jij verwacht alles van hun wat goed is voor het kind ( niet voor pappa of mama). Het kind is het belangrijkste! 

Ouderverstoting? Mensen dat kennen ze nog niet…. Gevolgen? Nou dat valt toch wel mee…

Lees je in, wetsartikelen, ouderverstoting, tweede kamer, school, plichten, gedragscodes etc…
Het werkt echt! Ik ben een maand of 3 geleden na een zeer confronterend gesprek met Annemarie de realiteit weer gaan zien. Poeh, dat had ik nodig. Ik dacht echt nog dat iedereen van de instanties onze kinderen zouden gaan helpen. Allemaal sprookjes, die mensen moeten in de Efteling gaan werken! Jeetje wat had ik het mis. Vanaf die tijd ben ik eens zeer kritisch gaan kijken naar alle instanties, school, rechtszaken, advocaten etc.

Het werkt!

En het werkt, ik heb in deze korte tijd al meer voor elkaar gekregen dan ik ooit had gedacht. Mensen, echt, geloof niets meer van wat ze zeggen en beloven, ga het zelf doen. Dien klachten in waar nodig en EIS het beste voor de kinderen! 
Heb je nog niets met dit soort instanties te maken: Gefeliciteerd, zorg dan ook dat je er niets mee te maken krijgt. Doe het zelf.
Lekker makkelijk zul je misschien denken, hoe dan?

www.herkenouderverstoting.com Lees de site van voor tot achter, pluis alles uit, download wat je moet downloaden en ga aan de slag. Lees je in: Kennis is macht, maar kennis delen is kracht. Ben het niet overal zomaar mee eens, blijf kritisch, voor je kind(eren)! Dat is je plicht als ouder ( art. 247 BW). Wij moeten op gaan staan, Wij moeten het gaan doen, Samen staan we sterk.