Het gaat eigenlijk best goed met mij. Ik ben niet alleen, er wordt van mij gehouden. Mijn moeder houdt van mij en ik van haar. Ze is mijn beste (en mijn enige) vriendin. Ze zorgt voor me en beschermt me zoals niemand anders dat kan. Ze zit altijd klaar met thee en iets lekkers als ik uit school kom. Altijd. We hebben het heel fijn samen. ‘s Avonds kijken we naar GTST en dan leun ik heerlijk tegen haar aan en dan weet ik dat alles goed is.

Mam beschermt mij

Mam gaat heel ver in haar bescherming naar mij toe, gelukkig. Er zijn in deze wereld een heleboel gestoorde gekken waar je met een grote boog omheen moet lopen, en een daarvan is mijn vader. Daarom hebben we een geheim adres en daarom houdt mam hem op afstand. Dus ja, ik heb het goed, hoor. 

Tot ik een jaar of achttien was stak ik dit soort verhalen af bij mijn therapeuten. Zonder uitzondering zat mam erbij, dan kon ze de hulpverleners uitleggen wie ik eigenlijk was en waarom ik zoveel angsten en fobieën had (dat was gewoon de schuld van pap). Ze corrigeerde me als ik per ongeluk iets over pap zei dat positief uitgelegd kon worden. Als een therapeut mij onder vier ogen wou spreken zorgde mam dat we naar een betere gingen. Want ook tegen doordrammers die erop uit zijn om kwetsbare jongeren te manipuleren wou ze me beschermen.

Dat hoort zo

Ik vond het allemaal heel normaal, al had ik dan wel elke dag buikpijn en steeds maar al die angsten en altijd maar dat vage gevoel van onrust . En toen ging ik op kamers en kwam ik in contact met leuke jongens en meiden bij wie ik me op mijn gemak voelde. Maar mijn angsten bleven. Mijn mentor op school (ik zal haar hier Anneke noemen) zag dat. Elke week nam ze me even apart en langzaam maar zeker vroeg ze me steeds meer: of ik misschien ook góede herinneringen had aan mijn vader, bijvoorbeeld. Wat een vraag! Ik viel stil, van binnen voelde ik een enorme golf paniek opkomen.

Ik mis mijn vader

En toen kwamen de tranen. Ze bleven maar komen, ik kon ze niet meer tegenhouden. Pas later kon ik ze duiden. Ik miste pap, ik miste zijn flauwe grapjes en zijn geur: sterke koffie en sigarettenrook in de mix. Stank, zou je denken, maar als kind vond ik hem heerlijk ruiken. En ’s avonds na die huilbui kwam de eerste mooie herinnering: pap en ik in de auto, samen onderweg naar mijn eerste musical.

Ik was opgetogen, we gingen naar ‘Saturday Night Fever’ in Utrecht en ik kletste hem de oren van zijn hoofd, zo enthousiast was ik. En pap vond het alleen maar leuk. Een fantastische middag hadden we. Hij hield mijn hand vast, hij bleef maar naar me kijken met een trotse blik in zijn ogen. Ik voelde me zó fijn naast hem. Ik hield van pap, als kind. En liefde gaat niet zomaar over, besefte ik toen.

Is er bij jou een keerpunt gekomen?

Lang verhaal hè? Maar ik ben benieuwd naar jullie ervaringen: hebben jullie ook zo’n moment gehad waarop je besefte: hé, wat voel ik zélf eigenlijk? Is er bij jullie ook een keerpunt gekomen? Reacties zijn welkom! 

Heel veel liefs, Noëlla

Noëlla (26) werkt in de musicalwereld. Op haar vijftiende moest ze vluchten met haar moeder en haar broer, toen haar vader plotseling werd gearresteerd. Ondanks het feit dat de arrestatie op een misverstand berustte heeft ze de waarschuwingen van haar moeder jarenlang serieus genomen en haar vader verstoten: waar rook is, is vuur. Ze moest leren leven met het ‘feit’ dat haar vader niet deugde en dat ze alleen bij haar moeder veilig was. Nu ze zelf volwassen is wil ze dolgraag anderen helpen en eerlijk is eerlijk: ook nog zelf geholpen worden. Bijvoorbeeld door het delen van ervaringen op deze blogpagina. Ze nodigt je van harte uit om te reageren op de vragen in haar blogs.