Zit de politicologie dwars op de recente juridische en psychologische wetenschap over jeugdzorgland?

Nederlands wetenschappelijk onderzoek laat zien dat residentiële jeugdzorg niet goed is, en dan blijkt dat pleegzorg met juiste deskundige hulp dan nog beter is.^[1] Uiteraard is thuis de juiste hulp inzetten (als dat ook bij pleegzorg kan) nog minder schadelijk.^[2]

Er bestaat dus DNA-onderzoek-, psychologische en ontwikkelingspsychologische wetenschap^[2] dat het wegplaatsen van een opgroeiende ernstig schadelijk is, en er bestaat juridische wetenschap^[3] dat de rechtsvinding daaromtrent niet op orde is.  Dit is ook de politiek gegeven.

Geachte volksvertegenwoordiger,

We gaven als AZF (t.b.v. de nazorg en jeugdzorg) ook aan dat ‘richtlijnen’ (naast risicotaxatielijsten) niet wetenschappelijk verantwoord en niet diagnostisch valide zijn om enkel dat te gebruiken tot het wegplaatsen van kinderen (als 'kinderbeschermingsmaatregel).^[4]

We zien dat deze wetenschap, die buiten de wetenschap van de politicologie staat, niet binnenkomt bij de politiek, de bureaucraten en de beleidsmakers.

Er zijn moties aangenomen, en we zien er niets inhoudelijks mee gebeuren. We zien dat de inhoudelijke strekking van de motie Klein over een ‘onderzoeksrechter’, een Rechter-Commissaris-jeugd, die snel de basis van een OTS/UHP-aanvraag onderzoekt, politiek gebagatelliseerd werd en verder ‘vergeten’.

Eerst kreeg het LOC de opdracht stof te verzamelen voor een Actieplan Verbeterd Feitenonderzoek, met veel subsidie om dit met inbreng van ouders en hun wetenschappers en deskundigen te doen, en niets daarvan werd teruggevonden in het door de jeugdbeschermingsketen geschreven Actieplan.

Het NJi heeft daarna ook een opdracht gekregen om met inbreng van gezinsvoogden, beleidsmakers, opgroeienden, ouders en hun deskundigen een plan te maken…. We kregen geen inzage in de inhoud van deze opdracht aan het NJi, we mochten geen foto’s van de presentaties maken, we kregen geen conceptplan, waar ons inbreng daarop te kunnen geven (er was beloofd dat we het plan gepresenteerd zouden krijgen om op te reageren, doch Covid19 voorkwam deze presentatiebijeenkomst).

Van het NJI kregen we nu te horen dat het plan eerst aan de Tweede Kamer zou worden aangeboden en dat we dan het definitieve plan zouden kunnen downloaden. Een alternatief om te reageren kregen we niet.

Daarom deze brief om de Tweede Kamer op de hoogte te stellen dat wij vrezen dat nauwelijks tot niets van onze inbreng terug te vinden is. We gaven ook het NJi bovengenoemde wetenschap, zowel juridisch als psychologisch. We verzochten, omdat de jeugdzorgketen toch zich niet volledig aan de (huidige)richtlijnen hield, om codificatie en sanctionering daarvan. Sanctionering!

Immers de huidige jeugdwet in artikel 3.3 geeft de jeugdbescherming en de rechter een alibi om niet verder te kijken dan de jeugdzorgrapportages, dat van ouders kunnen dus genegeerd worden; dat tast de vrije rechtsvinding nog verder aan.^[5] Vrije rechtsvinding achter gesloten deuren,^[6] waar de deskundigen van de ouders worden weggehouden door de jeugdbescherming, is volgens mr. Wiarda  afgezet met een groot waarschuwingsbord; dat negeren vele kinderrechters.

Heeft Van Teeffelen niet in FJR2010/92 geschreven dat hij enige knelpunten aanvoelde in de jeugdzorgrapportages?!^[7]

Heeft mr. Van Vollenhoven (Onderzoeksraad voor Veiligheid)^[8] niet geadviseerd om vaker forensisch-medische kennis in te zetten?!

Heeft kinderombudsman Dullaert^[9] geen rapport geopenbaard, na het afvlakken van critiek op jeugdzorg, dat de jeugdzorgrapportages vele fouten kennen (die dus tot schade leiden)?!

Is de commissie De Winter (Geweld in de jeugdzorg) niet op het spoor gekomen dat het wegplaatsen te vaak leidt tot psychologisch geweld?! Op mijn persoonlijke melding over de voelbare fouten door de RvdK en BJz destijds, kreeg ik 3 januari 2019 terug: “Bedankt voor uw bericht. U beschrijft hierin de onterechte uit huisplaatsing van twee uit India geadopteerde kinderen. Dit heeft grote negatieve gevolgen gehad voor deze kinderen, die in hun geboorteland al beschadigd zijn geraakt.

De commissie De Winter zegt dus dat dat ze de RvdK met Jeugdbescherming (gezinsvoogdij) zelf niet onderzochten op hùn gevolgen. Er is toch enige aandacht aan gegeven. Dit combinerend met de gegeven wetenschap over de schadelijkheid, moge het duidelijk zijn, dat dit niet politicologisch zou mogen worden weggeveegd.

Het plan

Wanneer het plan van het NJi aan u gepresenteerd wordt, hopen we dat u het deels of geheel ontbreken van de gevolgen die uit de juridische en psychologische wetenschap voortvloeien en het ontbreken van het advies om tot codificatie en sanctionering te komen, kunt onderkennen.

Hoe moet de wetenschap over schadelijkheid van wegplaatsen geïmplementeerd worden?

De jeugdbeschermingsketen komt n.a.v. BW1:255 lid 1 met een reeks bedreigingen vanuit de (vaak niet voorgelichte) ouders, maar nimmer zien we dat dit wordt tegengewogen met de schade die met de beschermingsmaatregel daar tegenover staat.

Artikel 24 lid 1 van het kinderrechtenverdrag (IVRK) is duidelijk: waar ouders willen, moet onbezwaard toegang geboden worden tot hoogwaardige gezondheidszorg, mèt diagnostiek, mèt voorlichting op enthousiasmerend niveau, mèt evt. nodige begeleiding, mèt evt. therapie of cursus.  

Ouders die onder intimidatie een OTS voorgelegd krijgen, moeten zich ten behoeve van de veiligheid van hun kind kunnen verdedigen op beweringen naar aanleiding van lid 1 BW1:255.^[10]

Niet alleen moet vermeld worden in een jeugdzorgrapportage voor het verzoek tot een beschermingsmaatregel dat de bedreiging thuis zo ernstig is dat deze de schadelijkheid daarvan overtreft, ook moet duidelijk zijn hoe en wat bedreigt.

Lid 1 sub a geeft daarbij aan dat de ouders geen hulp moeten willen aanvaarden, en hier zegt de jeugdbescherming vaak dat deze ouders voorlichting hebben gehad, wat niet bewezen is, en waar ouders legaal (BW1:247) een beroep deden op IVRK 24 lid 1 voor hoogwaardiger hulp (diagnostiek, voorlichting, therapie) worden deze ouders weggezet als de {laagwaardige] hulp ‘niet aanvaardend’.

Lid 1 sub b geeft aan dat er met een kristallen bol mag worden gemeten. Geen definitie geeft rechtsongelijkheid waar de kinderrechter geloof stelt in Jw3.3 als alibi.

Codificeren is dus nodig. 
Er worden te veel fouten gemaakt in de jeugdzorgketen. Er wordt te veel ‘beweerd’. Er wordt te weinig uitgelegd, te weinig voorgelicht, te weinig aanvaard wat ouders zeggen, willen weten, en wensen. (Hoe kom je anders tot het oplossen van de vermeende bedreiging?).

Sanctioneren is nodig.
Sanctionering is nodig omdat de jeugdzorg zelf aantoonde richtlijnen niet ten volle te volgen. Waar geadviseerd wordt bij een probleem tot specialistische diagnose of hulpverlening te komen, wordt dit vaak niet (aantoonbaar) opgevolgd en wordt een hulptraject gegokt, vaak door de jeugdbeschermingsketen zelf uitgevoerd.

Daarenboven is een richtlijn, en zeker een taxatielijstje, verre van 100% een juiste indicatie.

Het niet meedenken met de ouders maakt het gezin niet enthousiast, en daar waarschuwde prof. Carlo Schuengel voor.^[11] We mogen constateren dat het na deze jeugdzorgacademie niet beter maar ernstiger is geworden met bejegeningen naar het gezin.

Er is meer rechtszekerheid nodig.
Er moet concreter gemeten worden.
Er moet met recente, van ‘jeugdzorg’ onafhankelijke wetenschap rekening gehouden worden.
Er moet gecodificeerd en gesanctioneerd.
Anders zijn gezinnen vogelvrij.

We hopen dat de wetenschap buiten de politicologie binnen de politiek enig licht brengt ten gunste van het ontvankelijke kind.

Met vriendelijke groet,

Tj.W. Strubbe (AZF)