Tilburg, 26 november 2019

Aan welke kant van de streep sta jij?

Kan het tij nog keren? Is het mogelijk dat iedereen, de maatschappij, hun verantwoordelijkheid neemt en ieder voor zich keuzes maakt waardoor ouderverstoting een halt toe wordt geroepen? Heel vaak vraag ik mij af of het niet te laat is. Of wij niet afstevenen op die voorspelde ramp (prof. Hoefnagels jaren begin 2000) en dan maar moeten zien wat er uit de kruitdampen te voor schijn zal komen? 

Sinds dat ik zo’n vijf  jaar geleden vier woorden invoerde (kind-verklaart-tegen-ouder) en mij realiseerde dat de zoon van mijn man 1 van de 16.000 kinderen per jaar is en dat er dus een woord voor is; ouderverstoting. Val ik van de ene verbijstering in de volgende ontsteltenis. Voor de bühne roepen hele groepen mensen dat zij aan de goede kant van de streep staan, echter gedrag laat heel iets anders zien. Ik kan alleen maar ageren tegen iets wat niet klopt.

• Kijk eens naar dit Facebook bericht
• Kijk naar de Kruispunt documentaire Scheiden zonder Schade
• Maar sta ook eens stil bij de maatschappelijke onkosten en onrust.

Wij, de (te verstoten) ouders, staan letterlijk met onze rug tegen de muur. Noodgedwongen autodidact zijn wij wetenschappelijk bewijs gaan aanvoeren totdat niemand er nog omheen kan. We hebben zelfs een symposium georganiseerd waar ook het bekende kringetje aanwezig was. Wij weten wat ouderverstoting met onze kinderen doet, wij ervaren wat het met ons doet. Wij worden gechanteerd met het meest kostbare/ultieme van ons, ons kind. En met schuine ogen wordt er ook nog eens gekeken naar ons nieuwe gezin, als jullie je weg bij ons binnen hebben gewerkt. 

Wij, ouders, willen maar 1 ding: Scheiden met behoud van onze kinderen.

• Waarom is dat te veel gevraagd?
• Waarom is er een hele industrie omheen opgetuigd en is er bijna niemand die het niet grondig zat is en orde op zaken gaat stellen?
• Waarom steekt jeugdbescherming niet hand in eigen boezem en corrigeert die niet grondig gemaakte fouten, waardoor nu kinderen opgroeien bij de pathogene ouder en de uitwonende ouder is uitgebannen?

Wij, ouders, moeten het hebben van kleine overwinninkjes.

• De erkenning dat er een groot verschil zit tussen (vecht)scheidingen en de complexe scheiding;
• Dat je dus niet alle scheidingen op één grote hoop moet gooien;
• Zelfs het besef dat mediation, trajecten etc. contra productief zijn;
• De erkenning dat het gedrag dat tot ouderverstoting leidt, terug te voeren is tot de reguliere psychologie;
• Dat ouderverstoting strafbaar is;
• Dat je het best er zo kort mogelijk in het begin van een scheiding op moet zitten, vandaar dus de 0-meting;
• Ja, zelfs met ‘Het beste besluit voor het kind’ zijn wij blij. 

Maar dan kom je bij een probleem; als blijkt dat je dus bij de 15% zit, die voor sorteert op een complexe scheiding, dan is er werk aan de winkel van de juiste professionals! Laten dat nou net niet de éénpitters zijn, of jeugdbeschermers, of raadsonderzoekers, of... 
Nee, als er dan professionals zich in ons leven willen mengen, dan zullen die vanuit expertise een positief verschil moeten kunnen maken.

Want daar ontbreekt het aan.

• Tot op de dag van vandaag zijn de studieboeken gevuld met opinies en meningen, desnoods verouderde inzichten. 
• Het beleid van de instanties wordt bepaald door perverse financiële prikkels.
• Jeugdbeschermers, raadsonderzoekers, coaches, bijzonder curatoren etc. infiltreren in ons leven, leggen beslag op ons leven, bemoeien zich met zaken waar ze geen bevoegdheid voor hebben en als je er iets van wilt vinden, zie je dat terug in de rapportages en uiteindelijk in de uitspraak van de familie/kinderrechter.

Ondanks al het aangevoerde (wetenschappelijk) bewijs en onderbouwde oplossingen, blijft een kleine, maar invloedrijke, bepalende groep constructieve verandering tegen houden. Die klitten bij elkaar, huren elkaar in, lobbyen zich bij de ministeries en instanties naar binnen, waar ze heel welkom zijn, ze spreken immers elkaars taal!

Toch, het net sluit. Het is niet alleen de roep van ouders en diens uitgebannen achterban, nee, ook de kinderen spreken zich uit. En dat is zo nodig!

Want ouderverstoting is als zand in onze handen. Het lijkt wel alsof wij het nooit goed kunnen doen en het zand glipt tussen onze vingers. Daarom ben ik zo getroffen door de bovenstaande filmpjes. Daarom ben ik zo onder de indruk van het webinar voor professionals, 4 oktober 2019, het interview van Marsha Pinedo en een buddy.

Wij kunnen roepen wat we willen, maar als een 21 jarige rustig omschrijft hoe zo’n verstotingsproces te werk gaat en wat een professional het beste zou kunnen doen om echt de stem van het kind te horen, dan maakt dat indruk. Diepe indruk.

Dus ‘loslaten’ wordt vertaald/ervaren als ‘ik ben niet goed genoeg, ik doe er dus blijkbaar niet toe’. Dus hoe langer de periodes zonder contact/omgang, hoe meer negatieve invloed van de verstotende ouder, tot het moment dat een kind, ook in contact, niet meer kan voelen/genieten. Immers, welke gevoelens zijn nu echt? Maar vertel ons dan, beste kinderen, wat kunnen wij wél doen, zonder jullie teveel te belasten? Want wij willen die verwijdering ook niet! Jullie zouden eens moeten weten wat er achter dat ‘loslaten’ zit. De valse meldingen, beschuldigingen, de houding van de scholen, instanties, ja zelfs onze omgeving. 

Zo’n webinar is voor ons een goede duw in de rug. Voor iedereen die zegt een einde aan ouderverstoting te willen maken.

• Hoe kan het dan zijn dat dit webinar, met zulke waardevolle kennis, binnen een week offline is gehaald?Hoe kan het zijn dat een webinar, mede geïnitieerd en gefinancierd door het Kennis Centrum Kind en Scheiding en een flinke pot subsidie vanuit het platform Scheiden zonder Schade, niet langer beschikbaar is voor al die professionals waarvoor het is bedoeld?
• Zeker nu alle privé informatie is weggepiept en identiteit van de buddy zo niet te achterhalen is?
• Hoe kan het zijn dat dit dus zo kan gebeuren, dat niemand in de keten op de rem trapt en de waarde van het webinar onderstreept en het verplicht stelt voor ieder die zich zo nodig met kinderen in scheidingssituaties zou willen bemoeien.

“Het is nooit te laat!” zegt Marsha Pinedo.

En zo is het maar net! Geef ons de garantie dat dit webinar niet verloren gaat! Opdat ieder van ons weet hoe die het kind het beste kan ontlasten.

Met vriendelijke groet, 

Anne-Marie van Mackelenbergh
Voorzitter 
Stichting Écht Scheiden Zonder Schade 

Reacties

Onderwerp: Antw: Noodkreet
Datum: 26 november 2019 om 18:01:54 CET
Aan: Herken Ouderverstoting 

Beste,

De afgelopen maanden heeft een hele goede vriend van mij ervaren hoe het is om als verstoten ouder tegen een muur van onkunde en onbegrip aan te lopen binnen de rechtbank en alles wat daar omheen draait.

Ik heb hem zo goed mogelijk ondersteund tijdens bezoeken aan de advocaat/rechtbank/bijzondere curator. 

Ben overigens niet aanwezig geweest bij zittingen. Ook niet bij de gesprekken met bijzondere curator echter blijkt uit de zeer beknopte rapportage dat belangrijke feiten welke zouden pleiten voor het vermoeden van ouderverstoting niet worden vermeld.

Raad van de kinderbescherming die wel aanwezig is bij zittingen heeft geen mening...

De ouder met de grootste smoel (letterlijk en figuurlijk) trekt aan het langste eind blijkt wel weer eens uit deze zeer schrijnende casus.

Blijkbaar vindt de rechtbank met al haar expertise het heel normaal dat een kind binnen afzienbare tijd (lees: 3 dagen) geen contact meer wil met haar vader terwijl datzelfde contact voorheen 50-50 was geregeld zonder enige vorm van klachten etc.

Wat het extra bijzonder maakt in deze casus is het feit dat er een schuld aanwezig is bij ex-partner welke volkomen verwijtbaar is aan ex-partner (bewijs is aanwezig: bankafschriften) n.a.v. harddrugs gebruik, deze overigens wel gemeld aan bijzondere curator maar komt nergens terug in de verslaglegging.

De schuld speelt mee in de omgangsregeling, kind wordt keihard ingezet als drukmiddel.

Ik blijf me er over verbazen dat niemand binnen de rechtbank deze gedachte deelt en dieper ingaat op deze materie.

Zelfs de advocaat ontwijkt de term PAS of OVS en richt zich dan ook op de tastbare feiten met bijbehorende strategie.

Hoe is deze vorm van psychische mishandeling/indoctrinatie/manipulatie aan te pakken?

Welke stappen moet je nog ondernemen om dit feitelijk te krijgen?

Waar is de professionele hulp voor de verstoten ouder?

Waarom geen professional in dit proces, als aanvulling op de advocaat (lees: betere samenwerking leidt tot beter resultaat)

etc. etc.

Ik hoop dit zelf nooit mee te maken, denk ook niet dat het ooit zal gebeuren maar dit is een zeer heftige gebeurtenis die bijzonder lang de nodige psychische druk met zich mee brengt wat in sommige gevallen tot zelfmoord komt. Dit moet dus keihard worden aangepakt!!

Mvg. Henry Mulder