Beste heer/mevrouw,

Hierbij een bericht m.b.t. alle instanties welke zich bezig houden met het welzijn van een kind.

In de afgelopen 10 jaar ben ik met vele van jullie instanties in aanraking gekomen omdat ik vader van een zoon ben welke door de moeder plotsklaps is meegenomen uit ons huis en waarmee ik heel moeizaam tot een omgangsregeling kan komen. Doordat ik van de ene instantie naar de andere instantie werd gestuurd en er nooit wat concreets werd gedaan is de situatie nu zo dat mijn zoon geen enkel contact meer wil met mij en mijn familie. Dit terwijl hij altijd heel erg graag naar mij en mijn familie ging en het altijd een feest was als hij er was.
Deze situatie hebben wij al een paar jaar voor dit moment aangegeven dat het gaan gebeuren echter men heeft nog nooit een actie hier tegen ondernomen.
Het fenomeen ouderverstoting is een groot taboe bij de instanties en het PAS syndroom wordt niet erkend. Mijn tussen persoon van Veilig Thuis (mevr. A. Stoker) wist niet eens wat er onder PAS werd verstaan! Dan heb je zelfs te maken met personen die hiervoor een opleiding moeten hebben genoten en geen idee hebben wat het inhoudt.

De weg van de minste weerstand wordt bewandeld en dat betekent dat er altijd één ouder moet worden verwijderd uit een kind zijn leven en dat is in 99 van de 100 gevallen de vader.

Op tactische wijze gebeurd dit:

1. Eerst toont men medeleven en geeft men je vertrouwen dat men er alles aan gaat doen om het contact te herstellen.
2. Het laten invullen van lijsten om meer over je te weten te komen.
3. Het doorspelen van deze informatie naar de moeder en daar goede gesprekken mee voeren.
4. De vader in de jarenlange “wachtkamer” laten zetten tot het gaat irriteren en zo een negatieve reactie van vader uit te lokken en ondertussen overal maar medewerking aan hem vragen.
5. Vervolgens melden bij alle betrokken partijen dat vader ongeduldig en agressief is en een gevaar voor zijn kind zal zijn.
6. Verbanning uit het kind zijn leven.

Dit proces kan jaren in beslag nemen zonder dat er maar iets gedaan wordt aan het herstel van het contact. En waarom?

Dat is makkelijk uit teleggen : Een probleemzaak levert de organisatie een hoop geld op en hoe langer het dan ook duurt hoe meer cash er in het laadje komt. Kortom een kind in deze situatie is pure handel!

De zaak wordt niet of nooit opgelost maar gerekt tot een jarenlange strijd vanwege financiële redenen.

In Nederland zijn heel veel vaders die hiermee te maken hebben en stuk voor stuk vertellen ze hetzelfde verhaal. Toeval?? Nee, want dit is namelijk de handelswijze. Echter beseft men niet wat voor een impact dit heeft op iemand zijn leven, er zijn genoeg voorbeelden van vaders die gekke dingen hierdoor hebben gedaan. Gekke dingen die je als ouder niet zou kunnen voorstellen en nooit zou kunnen doen. Maar de realiteit is waar dat sommige vaders tot het uiterste gedreven zijn en hierdoor in complete gezinsdrama’s terecht zijn gekomen. Niet te bevatten maar wel begrijpelijk als je er zelf ook mee te maken hebt. Het ergste is vaak nog dat je achteraf hoort dat Jeugdzorg op de hoogte was van de situatie van het gezin. Onbegrijpelijk!

Naast Veilig Thuis hebben we dan ook nog een hoger orgaan, de Raad van de Kinderbescherming (RvK). Zij worden geacht om nog specifieker met een zaak om te kunnen gaan en eventueel Veilig Thuis te kunnen overrulen echter ook daar bezit men niet over de kennis om dit soort zaken te kunnen oplossen en waaien dan ook gewoon mee met de wind die Veilig Thuis heet. En ook daar geldt natuurlijk: “niet het kind staat voorop maar de inkomende geldstroom moet gecontinueerd worden”.

De hoogste instantie in Nederland is dan de rechter. Een rechterlijke uitspraak moet toch nageleefd worden? Niet dus!

Na de uitspraak kom je weer terecht bij Veilig Thuis en zij moeten zorgen dat het vonnis uitgevoerd gaat worden. Alleen deze organisatie geeft vaak aan dat het in strijdt is met het belang van het kind, oftewel de inkomende geldstroom komt in gevaar. Dit is nu de cirkel waarin je je als kansloze vader gaat begeven en het hele verhaal begint weer van voren af aan. Wat leidt tot frustratie en ongelukkigheid.

Binnen de organisaties zijn er dan ook nog de klinieken waar je eventueel ook nog met je zoon of dochter naar toe kunt om hem of haar te laten onderzoeken. Dat zijn klinieken (MoleMann Menthal Health, dhr A. van der Meer) waar Veilig Thuis waarschijnlijk contracten mee heeft lopen want je mag namelijk niet zelf op zoek gaan naar een geschikte kinderpsycholoog. Ook hier sta je versteld van de lange wachttijd die je voorgeschoteld krijgt. Men rekt de tijd gerust op tot een half jaar alvorens je de eerste afspraak kunt hebben. Vervolgens wordt er uitgebreid gesproken met één van de ouders (moeder) en mag vader zich een aantal weken later melden om te horen te krijgen dat er niets aan de hand is en dat je de situatie moet accepteren en hopen dat hij of zij wanneer ze volwassen zijn misschien eens op de stoep staan. Weer ¾ jaar verder zonder enig positief vooruitzicht. KASSA!

Ook een mediation traject (Meinema Mediation) is een optie maar ook daar hetzelfde verhaal. Het vooral luisteren naar één kant van het verhaal en vervolgens blijven volhouden dat men neutraal is in deze zaken. Ook daar sta je versteld van de mogelijkheden van de moeder. De afspraken die gemaakt worden en door haar niet nageleefd worden, worden met de mantel der liefde behandeld. De hoop op een goede oplossing te komen veranderd al snel in verbazing en ongeloof. Het niet willen begrijpen van de frustratie van de vader is een punt waar ook deze organisatie zich mee bezig houdt. Maar wat maakt het uit? Een nieuwe aanmelding levert ook voor deze tak een som geld op.

Ik ben gestopt met intensief vechten voor een kansloze zaak omdat er meer mooie dingen in het leven zijn en alle betrokken organisaties toch een gemeenschappelijk doel nastreven. En dat is zeker niet het belang van een kind. Mijn strijdt geef ik zeker niet op maar genieten van mijn 2 kleine dochters heeft nu de prioriteit want zij hebben ook een vrolijke vader nodig die er voor hun is. Iets wat ze nog weinig hebben meegemaakt.

Ik ben zeer teleurgesteld in de werkwijze van de instanties en de medewerkers en ben ook van plan om iedereen te waarschuwen die met hen in aanraking kunnen komen. En derhalve zal ik dan ook maar namen gaan noemen van de betreffende mensen om hele grote teleurstellingen te voorkomen voor alle vaders die hun kinderen wel lief hebben maar door de geldlust van de instanties geblokkeerd worden.

Met vriendelijke groet,

J. Blaauw