Inhoudelijke reactie op het adviesrapport Expertteam Ouderverstoting - Complexe omgangsproblematiek januari 2021

Lees onderstaande analyse en wees blij dat wij 150 pagina’s hebben kunnen terug brengen tot onderstaande tekst:

Beste ouders, doe hier jouw voordeel mee!

Daar Marieke van Woerkom en ik de schrijvers zijn van de ingediende motie door Lisa Westerveld en vanaf het prille begin ons uiterste best hebben gedaan het Expertteam te voorzien van wetenschappelijk gevalideerde rapporten, inzichten als ook een inkijkje in de praktijk, wij zijn immers ook nog eens ervaringsdeskundigen, deel genomen aan allerlei focusgroepjes, is het niet meer dan van zelfsprekerd dat wij onze zorgen uiten. 

Wij hebben ons uiterste best gedaan om Cees van Leuven te overtuigen zijn idealisme te laten varen, als ook de ingeslagen richting aangestuurd door de Ministeries JenV en VWS en alle belanghebbenden ; de 6000! bedrijfjes die onder het platform scheiden zonder schade zijn ontstaan en de gemeentelijke transitie, waardoor gemeenten zogenaamd met de handen in het haar zitten, nog meer geld opeisen in Den Haag, terwijl bekend is dat 10% van de kinderen 60% van het budget verbruiken en de uitkomst dramatisch is. Alle interventies door de keten zijn contra productief, dat is wetenschappelijk aangetoond. 

Onze aangedragen informatie is opzichtig genegeerd.

Toch is er niet 1 wethouder die eerst orde op zaken gaat stellen en de inkoop staakt van deze waanzin, ondanks alle ‘signalen’ van ouders en kinderen.

Een rapport waarvoor ik gewaarschuwd heb. 

Geschreven naar de uitkomst toe, terwijl wij nog zo goed hebben proberen uit te leggen tijdens de belangengroepen bijeenkomst dat hetgeen ‘zij’ met ons voor hebben nog niet eens kan! Mits de (grond) wet de internationale wetten en verdragen worden gerespecteerd . Blijkbaar is die boodschap zo goed overgekomen, dat het Expertteam met een noodgreep komt, die dwang/drang, mogelijk gaat maken!

Ook dit rapport schaar ik onder alle andere rapporten die zijn verschenen onder het bewind van Minister Sander Dekker en Hugo de Jonge, die samen met Marcelle Hendrickx een geschiedenis hebben, hetgeen nu de zogenaamde vroegsignalering mogelijk maakt. Het profileren middels kansencirkels, opinies en meningen, waarbij een grote rol ligt bij bijvoorbeeld de school.

Het is een advies rapport, niet meer dan dat. Ouders kunnen niet gedwongen worden, vandaar zijn oproep tot een noodverordening/noodwet. Waarschuwing; zo krijgt de keten nog meer macht om jou te dwingen deel te nemen aan trajecten, interventies , die bewezen niet werken daar een pathogene ouder begrensd hoort te worden, beschermd tegen zichzelf. Daarmee ga jij niet meer leren om te gaan, jij bent niet voor niets gescheiden. Alle hulp die de pathogene ouder nodig zou moeten hebben, hoort die ouder voor zichzelf te zoeken en zeker niet jou of de kinderen mee te belasten. Het is jouw goed recht en zelfs een grondwettelijke zorgplicht om jouzelf en jouw kind te hiertegen te beschermen!

Over de samenstellers hebben wij al genoeg geschreven. Tijdens de belangengroepenbijeenkomst heb ik ze nog nadrukkelijk gewezen op hun verantwoordelijkheid; maak het positieve verschil, doe het juiste……Hebben zij middels dit rapport ouders en kinderen eer aan gedaan? Staan zij achter de wijze hoe de ouders zijn behandeld, zogenaamd bevraagd zoals de motie vereiste?

Het is voor ons onbegrijpelijk dat nota bene de uitvinder van de Schottenaanpak, de familierechter die zegt zelf daarmee succesvol te zijn tijdens zittingen, de voorzitter van het Expertteam, maar destijds ook dagvoorzitter van het symposium, Cees van Leuven, niet mee kan gaan in de stelling:

Mits geen bewezen gevaar voor het kind, 50 % parallel ouderschap, waardoor juist infiltratie/inmenging van de openbaar toegegeven handelingsonbekwame keten kan worden voorkomen!

Sterker nog; hoe kan het zijn dat parallel ouderschap als een mogelijke vorm van sanctie wordt omschreven?!

Hoe kan het zijn dat het streven naar 50% gelijkwaardige toegang/omgang als een sanctie omschreven?

Cijfers liegen niet, scheidingskinderen zijn het verdienmodel en de belangen zijn groot. De schandalen stapelen zich op en wat dat betreft vind ik de aantijging stuitend dat belangengroepen en stichtingen zoals die van ons , ouders wantrouwig maken en daardoor een adequate aanpak in de weg staan.

Daarbij verwijs ik net zo goed naar het rapport de Winter en diverse onderzoeken/rapporten die onderschrijven dat een kind bij een UHP per definitie slechter af is.

Of naar de diverse onderzoeken en rapporten, zelfs nieuwsitems waarbij is aangetoond dat trajecten, mediation, interventies niet werken bij een complexe scheiding. Immers, bij alles is er enkele kans van slagen als beide ouders willen, zo hoort dat dus ook in dat vrijwillig kader.

Jaarlijks verliezen 16.000 kinderen het contact met een liefdevolle , verantwoorde ouder.

Ook al vertegenwoordigen ‘onze’ kinderen 10% van de mishandelde kinderen (120.000! Bizar) , zij souperen 60% van het jeugdzorgbudget van de gemeente.

Heel veel ouders hebben met hun ‘zorgvraag/ hulpvraag in het vrijwillig kader’ de regie over hun leven uit handen gegeven. Het aantal ouders dat onterecht is uitgebannen door de openbaar toegegeven handelingsonbekwame keten , door ‘hun manier van waarheidsvinding’, die ook alweer als kindonvriendelijk en onwetenschappelijk verantwoord zijn verklaard. 

Met 50.000 UHP, met meer dan 450.000 kinderen een jeugdbeschermingsmaatregel, met alle schandalen, de noodkreten en acties van ouders die niets meer te verliezen hebben, die het proberen op te nemen tegen de instanties en daarmee zichzelf benadelen. 

Dan ga je dus niet ons in een kwaad daglicht stellen. Wij maken hooguit de misstanden die jullie veroorzaken openbaar, in de hoop dat ouders beseffen dat zij eindverantwoordelijk zijn en zichzelf en de kinderen hoort te beschermen. Verantwoord scheiden. 

Zoals Steven Pont benadrukte tijdens het webinar ouderverstoting 4 februari 2021! 

Het blijft verdrietig dat ook dit keer ouders zijn misbruikt. Om aan de motie te voldoen zijn zij zogenaamd bevraagd, maar die manier waarop zou niet mogen! Er zijn zogenaamdede ouders aan het woord gelaten met wie ik niet in 1 ruimte zou willen zitten, met hun eigen agenda, geen selectie of niets. er is zelfs een fictieve oudergroep opgevoerd!

Zoals bij alle andere focusgroepen/bijeenkomsten is heel veel informatie nu zo gebruikt om er voor te zorgen dat ‘ze minder last van ons en mondige ouders gaan hebben’.Kijk hoe de organisaties nu hun klachtenregeling inrichten….

Focusgroepen die eigenlijk helemaal niet zo zouden mogen heten!  

Sommige ouders hebben zich uit laten spelen, waardoor het Expertteam nu kan voordoen als of hun ‘adviezen’ gedragen worden door de ouders.

Onze boodschap is opzichtig geboycot en wij zijn persoonlijk gedemoniseerd.

Daarbij is dus die noodwet het ultieme en ouders kunnen zo dwang en drang opgelegd worden? Voer voor juristen, kan dit versus de grondwet, de internationale wetten, de verdragen?

____________________________________________________

Wat onderschrijven wij? (Positief beginnen)

Wij onderschrijven de geïnstitutionaliseerde discriminatie .De gender bias; moeders worden meer dan vanzelfsprekende zorg-ouder gezien. Vaders zijn ruim in het nadeel, maar moeders maken een inhaal slag. Maar het gaat verder: Menig ouder wordt afgerekend op het geloof, huidskleur, beroep, politieke overtuiging, uitlatingen op sociale media.

Wij onderschrijven in principe:

• De omschrijving van ouderverstoting, PA. 
• De gepresenteerde cijfers
• Het profiel van verstotende ouders
• De korte - en lange termijn gevolgen 
• Zeker de bekende factoren die PA bevorderen:
• Persoonlijke factoren
• Situationeel factoren zoals ver weg wonen gaan wettelijk niet op! 
• Financiële factoren zeer zeker, doe wat aan die idiotie rondom alimentatie 
• Sociale omgeving! Gezegd hebbende dat ouderverstoting van generatie op generatie gaat, dus onderschrijf ik de wens van steven Pont; al heb je maar 1 goede vriend(in) die jou op het rechte pad houdt! Die bij alles jou bevraagd of je daarmee jouw kind een plezier doet? Jou wijst op jouw eigen rol en eindverantwoordelijkheid/zorgplicht, in plaats van zoveel rechten , die toch niet worden gerespecteerd door die keten.
• De School, zonder meer, dan dan als een neutrale omgeving waar het kind, kind mag zijn. Geen partij kiezen, geen kansencirkels, maar beide ouders , de wet respecterend, gelijkwaardig behandelen. Juist de school hoort een veilige vertrouwde omgeving te zijn, waar een warme schouder meer doet dan het door leiden naar een meldpunt! Menig kind wordt zo speelbal, de stem van het kind misbruikt, een onnodige wig tussen ouders en kinderen, onderkend door steeds meer politici. Zoals Steven Pont zegt’ eerst met de ouders aan de slag!’ Zij geven hun pijn door, vraag hen of ze van hun kind houden. Bij een ja, wijs ze op hun verantwoordelijkheid, punt. Met ons ouderschapsplan en parallel ouderschap kan dat dus. Wat de school wel kan is het kind steunen, er zijn prachtige programma’s die groepsgewijs gegeven kunnen worden, die kinderen weerbaarder maken.
• Hulpverlening: Het kan niet anders zijn dat nu eindelijk de erkenning er is dat de hulpverlening zwaar ondermaats is. Niemand de verantwoordelijkheid neemt en langs elkaar heen werken. En ja, tijd is onze grootste vijand, dus die wachttijden zijn onacceptabel. 
• Rechtspraak, die niet functioneert zoals die zou moeten. Dat rechters ook geen psychologen zijn en de huidige werkwijze traumatiserend is.

• De signalen van (komende) PA.
• De effecten van ouderverstoting. 
• Uiteraard de erkenning dat voor de sociale, emotionele en identiteitsontwikkeling voor het kind beide biologische ouders in het leven even belangrijk zijn.
• Het feit dat de gehele bestaande keten niet over de juiste opleidingen en capaciteiten beschikt om zich te mogen bemoeien met onze levens.
• De belemmeringen, zonder meer, neem ze ter harte, dus ouders, ben gewaarschuwd 
• Dat kinderen niet de schuldigen kunnen zijn 
• Onderkenning dat als als PA ontstaat, als het kind zonder gegronde reden een van de ouders niet meer wil zien, dan is dit complexe, vastgelopen gezinspatroon ingegroeid in het bewustzijn van het kind. 
• Dit afwijzend gedrag van het kind naar een ouder is daarmee geen absoluut gegeven maar iets dat op een bepaald moment
• Dat kinderen hier zwaar onder hebben te lijden 
• De onderkenning dat het opleggen van de koninklijke weg, die zogenaamde rust, omdat het kind het nu eenmaal zo gewend is, tegen de internationale wetten en verdagen is.
• En belangrijker; schadelijk voor de sociale emotionele en identiteitsontwikkeling van het kind
• Dat ouderverstoting grote gevolgen heeft op latere leeftijd
• Dat volwassen kinderen graag weer in contact komen, maar het initiatief graag bij de ouder overlaten
• Dat kind gesprekken enkel door specialisten met een opgebouwde vertrouwensband iets toevoegen
• Roep om een gedegen feitenonderzoek 
• De roep om multidisciplinaire­ en interinstitutionele samenwerking bij het horen van kinderen
• Het is nog al wat als nu zwart op wit staat dat:
• De emotionele reacties van ouders te vaak verkeerd worden uitgelegd door de instanties en de rechtspraak 
• Hulpverleners dienen steeds na te gaan of de in hun dossier genoemde feiten en conclusies gebaseerd zijn op valide onderzoek, of nog hypotheses zijn die om nader onderzoek vragen. Zowel belangengroepen als professionals merken op dat op dit gebied veel fouten worden gemaakt.
• Voor hulpverlening is die samenwerking juist hét instrument, terwijl de ervaringsdeskundigen op het gebied van PA ervaren hebben dat juist die samen­werking niet wil lukken, waardoor de hoop op verande­ring vervliegt. 
• Belangenverstrengeling tussen instanties 
• De inzet van de keten leidt vooral tot vertraging, kosten, escalatie en psychisch lijden. Bovendien leidt het tot overbelasting van de hulpverlening en rechtspraak.
• Wachttijden, de processtapeling De lange looptijd van onderzoeken en juridische proce­dures veroorzaakt aldus een eigen, en zeer destructieve, dynamiek in het conflict tussen de ouders.
• Wens tot betere scholing van familierechters en hulpverlening
• Noodzaak van een ouderschapsplan
• Noodzaak handhaven afspraken, waaronder het ouderschapsplan 
• Noodzaak tot anamnese, zo snel mogelijk het opnemen van beschuldigingen geweld en feitelijk uitzoek
• Roep om specifieke scholing diagnostici, zeker bij kinderen
• Aandacht voor parallel ouderschap, al is het miniem
• Wij zijn het eens dat de school en de huisarts als betere ondersteuners worden ervaren dan de hulpverlening. Vandaar ons bezwaar tegen het meldpunt!
• Goed geluisterd; voor hulp in het gezin in het vrijwillig kader is toestemming van beide ouders nodig
• Familie en vrienden kunnen een steun zijn, maar kunnen ook de conflicten versterken
• Onderkenning dat menig ouder wordt uitgebannen op basis van valse beschuldigingen 
• Onderkenning dat menig procedure wordt opgestart om de omgang stil te leggen, ook al is daar geen reden toe 
• Onderkenning dat 1 ouder eenzijdig de afspraken kan frustreren en niet nakomen en zich vaak ook bediend van vertragende valse beschuldigingen
• Handhaving van de uitspraken door de rechtbank is van groot belang (waarom doen ze dat dan niet?!) 
• Uitgangspunt: Allereerst dient te worden vastgesteld dat zowel voor als na een scheiding ouders en kinderen recht hebben op een onbelemmerde, onbelaste, veilige omgang met elkaar. Dat vindt het grootste deel van de wereld en het is aldus vastgelegd in het Internationaal Verdrag voor de Rechten van het Kind, om precies te zijn in art. 9 lid 3 IVRK, maar ook in Europese verdragen (artikel 8 EVRM en art. 24 lid 3 EU­Handvest) en in onze eigen wetgeving: art. 1:377a van het Burgerlijk Wetboek.
  Er is geen reden om op voorhand af te wijken van het idee. Hoe kan het zijn dat familierechters aan het Hof ouders als strijdend aanmerken als zij , bij geen bewezen gevaar en in gedrag laten zien verantwoorde ouder te kunnen zijn, verzoeken om onbelemmerd ouderschap?Ouders vragen op welke rechtsgronden zij gelijkwaardig in het leven van hun eigen kind denken te kunnen zijn? 
• Dat beide ouders evenveel rechten hebben op omgang met hun kind, ook al is dit juridisch gezien niet altijd de situatie

__________________________________________________________

Wat vinden wij van de aangedragen ‘adviezen’ (die blijkbaar zwaarder wegen dan de grondwet en de verdragen) 

Positief beginnen, wij ondersteunen:

• De aanbeveling om binnen een week (!) een onderzoeksteam, met capabele professionals, slagvaardig het saboteren van omgangsafspraken oppakt, met ook dus de juiste aandacht voor mogelijk huiselijk geweld als reden.
• beschuldigingen ten aanzien van het ouderschap moeten veel en veel sneller uitgezocht worden dan nu het geval is;
• Een mooi streven om ouders binnen een week te wijzen op de wet bij het niet nakomen van de afspraken, maar als er geen consequenties worden verbonden aan gedrag, zal dit alles bij een pathogene ouder geen indruk maken.
• Sancties binnen 2 weken? Is dit haalbaar? Een korte rechterlijke procedure? 
• Dit gaat 80% van alle ellende schelen, immers verstotende ouders zijn pathogeen, maar zeker niet achterlijk:
• Uitvoering door de politie? In burger op bezoek, speciaal getraind (het ligt al jaren op de plank en wordt tegen gehouden door 3 beleidsdametjes van de politie  “Wanneer een dwangsom of gijzeling dreigt, gaan agenten in burger eerst (binnen korte tijd, bijvoor­ beeld twee weken) langs bij de betreffende ouder om te waarschuwen dat een sanctie op komst is. Dit is een indringend ‘voorlichtingsgesprek’ dat bij voorkeur tijdens schooltijd wordt gevoerd, zodat de kinderen niet worden blootgesteld aan de spanning die dit oproept”. 
• “Nadat een tweede waarschuwing (‘hand­havingsgesprek’, in eenzelfde opzet) geen effect heeft, wordt de sanctie ingesteld. Wanneer het gewenste effect dan alsnog uitblijft en het civielrecht onvoldoende mogelijkheden meer heeft, komt het strafrecht aan de orde”.
• De ouder zou zich bij voorkeur door een vertrouwenspersoon kunnen laten bijstaan 
• Wat zou nu al mogelijk moeten zijn: Het stopgesprek tot en met TOM zitting, tot en met actief vervolgen, met als eindstreep de politierechter, daar ontdekken ouderlijk gezag eigenlijk allang strafbaar is. Wel zullen dus de beleidsinstructies; de handreikingen en richtlijnen aangepast moeten worden; actief vervolgen, in plaats van beleidsmatig te seponeren, vanuit de veronderstelling dat handhaven de strijd aanwakkert.
• Zie position paper 3 ; strafbaar stellen ouderverstoting. waarom moeilijk doen als het makkelijk kan?
• Dreigen met maatregelen, maar die maatregelen niet nemen, is in ieder geval niet effectief en alles wat vrijwillig kan, is effectiever. (Dus wijs elke ouder op de eigen eindverantwoordelijkheid!). 
• Voor ons een open deur: alleen bij het daadwerkelijk verbinden van consequenties aan het niet opvolgen van de aanwijzingen van de rechter heeft het opleggen van behandeling zin
• Financiële  sancties zijn maar erg beperkt succesvol, vandaar ook onze wens om deze sanctie na bijvoorbeeld 3 keer verzaken om te zetten in lijfsdwang. 
• Nog sterker kan ingegrepen worden door het kind ook daadwerkelijk bij de andere ouder te plaatsen. Sommige onderzoekers bepleiten dat samen te laten gaan met een strikt verbod op communicatie met de weigerachtige ouder. (Warshak). 
• Ultieme actie: om één van de ouders een voorwaardelijke schorsing van het ouderlijk gezag op te leggen of het gezag te beëindigen. Echter: dan dient ook deze ouder nog steeds in staat te worden gesteld contact met zijn kind te hebben
• Als we dan al met een instantie te maken zouden moeten hebben, dan ondersteunen wij het advies dat de Raad voor de Kinderbescherming de regie rol op zich neemt. Zeker na hun laatste beleidsnotitie/ memo!
• Wij onderschrijven het belang van de MASIC 
• Consensus, erkenning, de wetenschap dat zowel voor als na een scheiding ouders en kinderen recht hebben op een onbelemmerde, onbelaste, veilige omgang met elkaar. Dat vindt het grootste deel van de wereld en het is aldus vastgelegd in het Internationaal Verdrag voor de Rechten van het Kind, om precies te zijn in art. 9 lid 3 IVRK, maar ook in Europese verdragen (artikel 8 EVRM en art. 24 lid 3 EU­Handvest) en in onze eigen wetgeving: art. 1:377a van het Burgerlijk Wetboek.
  Er is geen reden om op voorhand af te wijken van het idee dat beide ouders evenveel rechten hebben op omgang met hun kind, ook al is dit juridisch gezien niet altijd de situatie. 
• Het instellen van een beroeps­ of klachtenprocedure mag niet meer een grond zijn waarop een ouder de ruimte krijgt zijn kind het contact met de andere ouder te blokkeren. 
• De behoefte aan een tijdlijn onderstrepen wij. (Wat is door wie wanneer waar beweerd/gezegd). Maar laat , ook voor het nodige inzicht, vooral de verantwoordelijkheid van elke individuele ouder zijn. Waarbij elke ouder , ieder voor zich, zich kan afvragen wat zijn/haar eigen bijdrage is geweest en of het kind hier nou zo nodig op zit te wachten. Het keert namelijk altijd tegen je, je kunt het als ouder nooit goed doen, als je overgeleverd bent aan professionals die geen scholing hebben genoten rondom ouderverstoting, pathogeen ouderschap. Het is contra productief
• Als het dan toch moet; alles beter dan het inzetten van de huidige openbaar , door zichzelf toegegeven, handelingsonbekwame keten, dus als het ScheidingsAdviesTeam (SAT) er voor zorgt dat ouders die keten wordt bespaard, dan zal dit maar zo moeten zijn. Voorwaarde is natuurlijk wel dat het SAT het streven naar gelijkwaardig ouderschap niet als strijdend aan gaat merken en goed weet dat een pathogene persoonlijkheid tegen zichzelf beschermd hoort te worden door duidelijke afspraken en sancties. 
• Het SAT moet wijzen op het belang van onbelemmerde omgang, moet benoemen welke (internationale) regels mbt de omgang worden geschonden en wat er kan volgen als ouders zich niet aan de afspraken gaan houden

• Maar dat is dus geborgd: “Voor het horen van kinderen bij onderzoek naar • beschuldigingen over het gedrag van een ouder, dient een, voor deze taak competente, specialist ingeschakeld te worden: een gedragswetenschapper op academisch niveau met een postmasterspeciali­satie in deze problematiek “.. , Er is behoefte aan meer klinisch psychologen en kinderpsychotherapeuten met deze specialisatie. Eindelijk; zijn we dan nu verlost van die handelingsonbekwame keten, die goed bedoelende coaches, levenspsychologen?! 
• Uiteraard: psychodiagnostisch onderzoek verplichten bij de ouder die niet mee werkt, hoe komt dat. Nog beter is natuurlijk de ouders bij elke stap een keuze te geven: of je stopt met de mishandeling of dit is onze volgende stap, moet je eens kijken hoe snel de verstotende ouder bijdraait als die merkt dat het menens is. 
• Grappig idee; ouders laten meebetalen, bijdrage naar daadkracht, wanneer de omgang wordt belemmerd en dus het ScheidingsAdviesTeam zich ermee gaat bemoeien (monitoring) Echter; met parallel ouderschap is dit beslecht. Dan hoef je niet naar trajecten om gezamenlijk iets aan te pakken, maar komt het op individuele therapieën aan en prima dat degene die daar gebruik van wil maken , zelf mee betaalt. Eens kijken hoe gemotiveerd ze dan nog zijn….
• Prima; als er dan dat ScheidingsAdviesTeam (SAT) komt, dit team de focus legt op ‘gezond scheiden’ (niet op relatie herstel of met elkaar nog moeten kunnen communiceren)
• Tja ach, als je dan toch je moet onderwerpen aan dat ScheidingsAdviesTeam, dan is monitoring (komen ouders de afspraken na) zeker van belang, al is het maar om te willen weten welke ouder de boel tegen werkt.
• Aardig idee, maar wel een beetje te laat; ouders wijzen op hun verantwoordelijkheid ten aanziende van de opvoeding en het laten beloven dat beide ouder zich inzetten voor onbelemmerde omgang van het kind met beide ouders, bij de aangifte van de geboorte bij de gemeente…..Is het niet beter om ouders new wijzen op ‘ons ouderschapsplan’ en deze te laten betekenen bij de notaris, nu beide ouders elkaar het licht nog in de ogen gunnen? Waarom wordt dit laatste voorstel tegengewerkt? Lijkt mij beter dan ouders op dat moment (aangifte geboorte) te wijzen op het ScheidingsAdviesTeam….

_______________________________________________________________

Twijfel; Het ouderschapsplan via het scheidingsadviesteam;  dat gaat niet werken als men nastreeft dat ouders constructief samen in gesprek gaan.

Grote zorgen omtrent de aanpak / het advies van het Expertteam Ouderverstoting 

De geschiedenis, de huidige situatie, vertaal ik liever richting de ouders als zijnde: ‘wetende wat jij nu hoort te weten; het is zoals het is’, heb jij maar 1 missie; verantwoord scheiden, waardoor het kind het minst belast wordt. 

Laat de regie niet overnemen. Overal ben jezelf bij en heb jij gelijke rechten als ieder ander. 

“Het officiële hulpsysteem geeft de primaire rol aan RvdK, jeugdbescherming, jeugdzorg. Maar feitelijk is de rol van de huisarts groter zowel voor de ouders als voor het kind. Het is de enige, erkend­ neutrale vertrouwenspersoon, die kennelijk open staat voor deze niet­medische hulpvraag.” Zegt toch alles, waarom dan toch die keten blijven opdringen?!

Zo lang anamnese en diagnose bewust uit de weg wordt gegaan is het onverantwoord te vertrouwen op die keten.

Zo lang de ministeries de inhoud van de rapporten bepalen, is er niets wetenschappelijks aan hetgeen die professionals produceren, Toch moesten deze rapporten wel meegenomen worden in de besluitvorming van het Expertteam.

Wetende wat iedere ouder hoort te weten, zou die gezaghebbende ouder het recht mogen hebben om de waanzin te stoppen. Je laat toch ook niet een operatie assistente bij jou een chirurgische ingreep doen? Ouders horen te beseffen dat het toelaten van niet capabele professionals net zo goed mishandeling is. Jouw kind verdiend beter!

Maar juist de ouders die vraagtekens zetten bij de werkwijze, die oplossingen aandragen, met informatie komen, in gedrag laten zien een verantwoorde ouder te zijn, worden massaal uitgebannen! Ouders worden gechanteerd met hun kinderen tot en met in de rechtbank. Worden gedwongen deel te nemen aan begeleide omgang, want anders verspelen ze helemaal hun kans op een contact moment, terwijl de rest van de tijd het kind achterblijft bij juist de pathogene ouder! 

Zo lang de gehele keten niet goed genoeg geschoold is om levensbepalende beslissingen te nemen, is het onverantwoord ouders en kinderen terug te verwijzen naar elkaar!

Zo lang er diverse rapporten, handreikingen en richtlijnen liggen, die biased zijn, waarbij essentiële informatie is geweigerd, waarbij ouders zijn misbruikt, is het onverantwoord ons te willen verwijzen naar de keten.

Zo lang, op instructie van het ministerie JenV en VWS, de Meldcode Huiselijkgeweld niet ‘compleet’ is, kunnen monteurs en postbodes vermoedens uiten die leiden tot een ware hetze tegen argeloze ouders.

Triest; de roep om nog meer onderzoeken, in de meest brede zin van het woord, terwijl de zogenaamde hulpverlening onverminderd zich blijft infiltreren achter de voordeur.

Nog gevaarlijker zijn al die websites, geïnitieerd door juist de keten, die aantoonbaar meer schade aanricht, dan oplost. Ouders hopen , rekenen,  op een oplossing. Een simpele hulpvraag (vroegsignalering) in een vrijwillig kader dus (lekker laagdrempelig) mondt uit in dwang/drang, intimidatie, gechanteerd worden met jouw kind, het opnemen tegen de waanzin van de keten. Dit is de waarheid en dat horen ouders te weten! 

Deze ouders dus, de ouders met omgangsvragen , kunnen beter terecht op onze website en effectief aan de slag gaan om erger te voorkomen.

Waarschuwing: de vroegsignalering. Grotere rol school? Weer een speciaal meldpunt?! We hebben toch als de Meldcode Huiselijk geweld? Daar valt toch gewoon onder? Pas op, dit kan dus wettelijk niet, ouders wijs de school hierop, ze hebben een betere rol te vervullen! Dat hoeft niet met strijd. Maak de school deelgenoot en belanghebbende in het oplossen van het probleem waar ze vaker tegen aanlopen. Help de school daarbij. 

Vroegsignalering is levensgevaarlijk. Zo lang de keten nog gebruik maakt van kansencirkels, van GIRFEC, gebruik maakt van, door wetenschappers aangetoonde, kindonvriendelijke, onverantwoorde onderzoeksmethoden en vragenlijsten, maar weigert te onderkennen dat naast generationele overdracht, huiselijk geweld gender neutraal is, in alle lagen van de bevolking voorkomt en uiteraard sprake is van psychopathologie bij de mishandelde ouder, kan er nooit de juiste anamnese en diagnose plaats vinden en wordt er dus contra productief gehandeld door de instanties en rechtspraak.

Vandaar onze position paper mbt huiselijk geweld. Iedereen, elke ouder is gebaat bij duidelijkheid! 

De doorleiding naar het ScheidingsAdviesTeam op deze manier stuit mij tegen de borst. Dit zal nog meer leed veroorzaken. 

Zo lang de keten (daar schaar ik de politie, het OM, de school, het wijkteam, etc ook onder) BEWUST gebruik maakt van ‘hun manier van waarheidsvinding’ en niet eerst orde op zaken stelt binnen hun eigen organisaties/ disciplines , zal er meer strijd ontstaan, daar menig verantwoorde ouder zich terecht hoort te verzetten tegen deze waanzin.

Het pleidooi voor de inzet van een team specialisten op het gebied van complexe scheidingen, daar gebleken is dat de huidige interventies enkel extra kolen op het vuur gooien, want met een strikt ouderschapsplan en parallel ouderschap te voorkomen is. (Bescherm de pathogene ouder tegen zichzelf door duidelijke afspraken te hebben)

Het stort mij dat het Expertteam Ouderverstoting jongeren die betrokken zijn bij een complexe scheiding verwijst naar 

• Villa Pinedo. Prima vraagbaak voor kinderen en ouders die ter goede wil zijn, maar de complexe scheiding is te hoog gegrepen als je de buddy’s niet leert de generationele destructieve patronen te doorbreken. De buddy’s krijgen trainingen van zogenaamde professionals, die ook in het rapport als handelingsonbekwaam worden gesteld. 
• GIRFEC !!!! (Echt schandalig! Hoe kan dit, weer die zogenaamde vroeg signalering, het profileren, immers; kinderen die ouders hebben die….lopen 80% kans om… In de VK is GIRFEC verboden en dat zou ook hier moeten zijn, de Tweede Kamer heeft ons hiermee in de steek gelaten en steeds meer verliezen wij de regie over onze levens en opvoed relatie met onze kinderen! Niet voor niets kan worden gesteld dat de overheid een wig tussen ouders en kinderen drijft.
• KOP trainingen.. Het verbaasde mij dat er zoveel KOP kinderen zijn. Dus van 600.000(!) kinderen weten ‘ze’ dat die woont bij een ouder die geestelijk niet helemaal oké is? Parentificatie, geen kind kunnen zijn, tig hulpverleners, maar niemand komt op het idee om te kijken waar die andere ouder is? Opdat het kind kan groeien bij de verantwoorde ouder? Waarom worden die uitgebannen? Denk in oplossingen, niet in het ‘trainen’ van kinderen om zich te handhaven bij een pathogene ouder!
• Zorgelijk; aanbeveling interactie observatie ouder kind, gezinsgesprekken in het kader van feiten onderzoek, daar de keten zich bedient van kind onvriendelijke en onwetenschappelijke onderzoekmethoden/gespreksmethodes. Te meer daar het Expertteam universiteiten aanbeveelt onderzoek te gaan doen naar de betrouwbaarheid en validiteit van de huidige onderzoeksmethodes…. Gezien de bijdagen van diverse wetenschappers en universiteiten aan diverse (WODC) rapporten, die nu onze levens bepalen , maar verre van wetenschappelijk verantwoord kunt noemen! 
• Begeleide omgang als alternatief, gedurende onderzoeken , het nagaan van de beschuldigingen. Welk signaal geef jij daarmee aan het kind? Ga de verstotende ouder niet accomoderen, maar zoek de beschuldiging zo snel mogelijk uit! Anders zou niemand er tussen mogen staan, waarom gebeurt dat nu dus wel aan de lopende band? Zonder tussenkomst van strafrecht! Daarbij komt, al jaren worden ouders geobserveerd. Ouder kind relaties beoordeeld, maar de betrouwbaarheid van de onderzoeksmiddelen is zwaar onvoldoende!
• Afspraken voor een half jaar vastleggen tot er overleg is om tot omgangsafspraken te komen

BIZAR: parallel ouderschap wordt als een laatste optie, zogenaamde sanctie, ervaren

Hoe zo kostbaar? En waarom zou een gezinsvoogd, of wie dan ook, mee moeten kijken, als de sancties, gevolgen voor het niet naleven van de afspraken duidelijk zijn en er gehandhaafd wordt`? 

Dat nota bene de uitvinder van deze uitstekende oplossing (zijn zogenaamde schottenaanpak) nu parallel ouderschap ter discussie stelt omdat het er toe leidt dat de ex-partner zijn gevoelens niet meer bespreekt…. Blz 92  Dus met andere woorden; het wordt nog steeds belangrijker ervaren dat beide ouders met elkaar blijven communiceren, terwijl dat bij een complexe scheiding een utopie is. Zo ontkom je dus niet aan het fuik van de hulpverlening.  Het mag duidelijk zijn dat de uitvinder van zijn schottenaanpak eigenlijk niet wil weten wat parallel ouderschap echt in houdt. (Blz 107)

Ouders tegen elkaar uitgespeeld, wie zal het zeggen; maar als je werkelijk te maken hebt met een pathogene ex, dan is 50% ouderschap minimaal een vereiste voor het gezonde tegenwicht. Uitzonderingen daargelaten zou dat het streven moeten zijn om beide ouders gelijkwaardig eindverantwoordelijk te laten zijn.

Interventies? Pas op! Met welk doel? Om meer grip te krijgen op het gezin als hulpverlener? Immers, kan neutraliteit door de hulpverlener geborgd worden? Voelen beiden ouders zich veilig en is dat geborgd, te meer een hulpverlener de opvoedcompetenties (normen/waarden) van ouders blijkbaar ter discussie stelt? En op basis van wat, daar de hulpverlening niet goed genoeg geschoold is.

Kwalijk: gezinsdagbehandeling: 6 weken lang, 3 dagen per week, terwijl een ouder ’gewoon’ wil scheiden met behoud van kinderen en helemaal niet zit te wachten op inmenging van derden. Laat staan dat vaak juist deze ouder (kostwinner) helemaal geen tijd heeft voor deze waanzin!

Hoe kan het zijn dat het plan van Childress/Pruter niet als oplossing wordt aangedragen? Ronduit schandalig om te beweren dat de door hen aangereikte oplossingen (kind overplaatsen naar de verantwoorde ouder) door het expertteam als te traumatisch voor het kind wordt omschreven, terwijl kinderen zelf aangeven zich ermee geholpen te voelen.

Gevaarlijk; het voorsorteren op ‘dwang en drang’ Dat betekent dat hulpverleners met overtuiging en juridische rug­dekking ouders moeten kunnen voorhouden wat de gevolgen zullen zijn als zij hun medewerking niet verlenen, en dat rechters zonder steeds nieuw onder­zoek te hoeven vragen, overtuigd gebruik kunnen maken van de bevindingen uit de interventie 

Klinische gezinsopname zoals bij Accare waar gewerkt wordt volgens methode KINGS wordt aangedragen als een oplossing. Tegen over de praktijk; Accare richt een puur slachtveld aan , geeft toe niet over de juiste expertise te beschikken waardoor menig verantwoorde ouder wordt uitgebannen. Zoek eens uit wie achter Accare zit en zie de belangen, het is een miljarden industrie.

Houdt toch op; de maakbare wereld; “We spreken in dat geval van therapeutic assessment: de hulpvrager wordt mede­onderzoeker van de problemen. Aan het slot is er idealiter een gedeelde probleemdefinitie en een gedeelde oplossingsdefinitie: een belangrijke algemeen werkzame factor voor succes van een interventie”. Stuitend dat het Expertteam niet wil erkennen dat je niet onderhandelt met een pathogene ouder. Die bescherm je tegen haar/hem door strikte afspraken, houdt toch op met dat gepsychologiseer! Eerst een einde aan de waanzin de de rest van de hulp graag werkelijk in het vrijwillig kader, ieder voor zich, niets verplicht gezamenlijk en/of met kinderen.

Zoals Steven Pont terecht bepleit; eerst de ouders, dan de kinderen.

Is het aan de hulpverlening, instanties om een oordeel te willen hebben over de kwaliteit van ouderschap en hoe wordt die dan bepaald (normen/waarden) ?!

Dat zogenaamde vrijwillig kader zou, in de ogen van de hulpverlening (hoe naïef) de veranderingsbereidheid van ouders tonen. Feit blijft dat het vrijwillig kader enkel werkt als beide ouders gemotiveerd zijn om er samen , als ouder, uit te komen en laat dat nou net niet het geval zijn bij ouderverstoting . Ja, de hulpverlening loopt dan vast, maar die advisering van ‘druk van buitenaf’ is erg gevaarlijk. Zeker ook nog eens de stappen die worden voorgesteld; drang -dwang-straf.

Eng, eng, eng; “meningsverschillen in pedagogisch acceptabele banen te leiden”

Vrij vertaald was ik onthutst toen Minister van Rechtsbescherming, Sander Dekker, liberaal/ VVD de inmenging achter de voordeur verdedigde als ‘ouders opvoeden’

Opvoeden?  

Een scheidingscursus (zucht). Dit is er al, ga naar TNO Health.

Met name het ‘drang’ gedeelte, de zogenaamde gedwongen zelfregulatie, eigenlijk dus die hulpvraag bij het gemeente loket, dat leidt tot sturende aangedragen oplossingen volgens de hulpverlener. Weigeren vormt een risico; dit ervaren wij nu elke dag en zo ‘moeten’ ouders nu deelnemen aan contra productieve trajecten. 

Stuitend dat het ‘opleggen’ van hulp als oplossing wordt aangedragen tot de ontwikkeling van noodzakelijke relationele vaardigheden en tot acceptatie en verzoening. 

Dus is het zeker een slecht plan een HBO’er, onder supervisie van een gedragsdeskundige (welke organisatie?!), gaat onderzoeken waarom een ouder de afspraken, in overleg met dat ScheidingsAdviesTeam gemaakt, frustreert en dan ook nog eens met een therapie komt. Vooral het aangereikte niveau (NIP,NVO, P3NL) is ondermaats, en dient enkel het verdienmodel.

Zeker als ouders zich verplicht (dwang) moeten verlaten op iemand van dat ScheidingsAdviesTeam, een gezinsvertegenwoordiger/casemanager, of hoe ze zich ook noemen.

Ook het idee van een regie rechter klinkt aardig, maar door het gebrek van de juiste kennis en scholing, is de regie verliezen aan incompetente professionals contra productief. Te meer daar juist de familierechtspraak BEWUST alle kennis rondom ouderverstoting negeert. Heel simpel gesteld is er geen sprake van een onafhankelijke familierechtspraak, daarvoor zijn de belangen te opzichtig. Ook al iOS er niets mis van de verantwoorde ouder en laat hij dat ook in gedrag zien, het zijn deze rechters die telkenmale ouders dwingen tot interventies, die schadelijk zijn voor het kind. Weigeren zij, dan verliezen zij het gezag/ contact! 

Het is nog al wat om ouders dus via het civiel recht te dwingen hulp te accepteren, als die zogenaamde hulp ver onder de maat is en het effect van sancties nog steeds niet wordt onderkend.

Het is schrijnend, maar ‘ons’ Expertteam weet het beter dan de internationaal zeer gerenommeerde prof Warshak: omzetten hoofdverblijfplaats, en de saboterende ouder tijdelijk alle vormen van contact met het verstotende kind ontzeggen, opdat het kind zich kan richten op de verantwoorde ouder, wordt niet als een oplossing ervaren, maar meer als een sanctie 

Het excuus dat de Nederlandse wet niet zo is ingericht is uiterst zwak! Dat de therapeuten dit niet willen is te begrijpen, immers dat scheelt weer wat te declareren uurtjes.

Het alternatief; verplichte behandeling van het gehele gezin, waarbij (de relatie van) het kind beurtelings met de ene en met de andere ouder residentieel wordt onderzocht en behandeld 

Vraagt om grote  problemen! 

Weer een schakel ertussen, weer iemand die zich ermee wil bemoeien? Mogen wij daar dan op zijn minst hoge eisen aan stellen; de gezinsvertegenwoordiger/casemanager? 

afspraken voor een half jaar vastleggen tot er overleg is om tot omgangsafspraken te komen

Ouders zouden beter moeten weten en belangrijke zaken , zoals het opstellen van een tijdslijn, niet uit handen mogen geven, want hiermee geef je meteen ook de regie af. Het opstellen van een levenslijn door de gezinsvertegenwoordiger van het ScheidingsAdviesTeam bespaart zogenaamd ouders veel tijd. Immers, nu komen alle (valse) meldingen bij de politie aan het licht, zo ook alle acties richting de huisarts, school, geestelijke gezondheidszorg) dan weten beide ouders hoe zij geframed worden.

Maar is dit haalbaar, gezien de privacy? Niet voor niets haalt het Expertteam dit aan; ik vind het nog al wat; een grove schending van de privacy, die dus vooral compleet en goed uitgevoerd zal moeten worden.

Niet mee eens; strafrecht als uiterste middel met als reden dat dit soort procedures veel tijd kosten. Dat hoeft natuurlijk niet zo te zijn. Kijk maar eens naar een gedragsaanwijzing vanuit het Openbaar Ministerie en dus een eventueel bezoekje aan een politie rechter, als je het er niet mee eens bent, bezwaar gaan, of de voorloper; de TOM zitting, dit moet zelfs binnen 10 dagen afgehandeld worden

Het Expertteam ziet strafrecht als de ultieme sanctie. Waarom? Hoe kan het zijn dat Civiele rechters levensbepalende beslissingen zoals het ontzeggen van ouderschap mogen uitspreken?! Zeker als er achter gesloten deuren, niet onder ede wordt gehoord en feitelijke waarheidsvinding niet geborgd is? 

Schaamteloos! 

Dit kan toch echt niet de uitkomst van de motie Worsdorfer/Peters zijn: Indienen van klachten onmogelijk maken?!

ENG: Ik heb dit al aangehaald en Sander Dekker over bevraagd. Het kan niet zijn dat het systeem nu nog beter ingericht gaat worden om ouders het indienen van klachten onmogelijk te maken? Dat is toch niet de bedoeling van de motie? Die klachten zijn er niet voor niets! Het wordt tijd dat er constructief iets met de klachten wordt gedaan en daarmee bedoel ik dus niet het verder indekken en eigen regels, handreikingen, rapporten, richtlijnen belangrijker maken dan de ouders en kinderen die het betreft. Natuurlijk verharden de posities! 

Het zal je maar gebeuren dat jouw kind jou wordt ontnomen, op basis van opinies, meningen, projectie, kansencirkes, zogenaamde vroeg signalering, valse beschuldigingen, onderbuik gevoelens etc. Ouders pikken dit heel terecht niet meer en weten nu beter zich te verweren.

Het kan toch niet waar zijn “dat het klacht­ en beroepsrecht in de praktijk leidt tot een opeen­ stapeling van procedures.” 

NEE!, het is een brevet van onvermogen:

• een plafond instellen voor het aantal in te dienen klachten
• hulpverleners nog meer beschermen tegen klagers (die zij ervaren als rancuneus of dwangmatig) 

Waarom trapt niemand op de rem? Laten wij deze motivering ons welgevallen en gaan dus een paar mensen de levens van talloze ouders vergallen, die willen scheiden, met behoud van kinderen, zonder inmenging van de openbaar toegegeven, (bewust) handelingsonbekwame keten? 

“Ook de positie van professionals bij de tijd­, energie­ en geldvretende klachtenprocedures die hen vaak worden aangedaan in dit strijdperk vraagt om verbetering. Er is hier sprake van onnodige verspilling van gemeenschap­pelijke middelen. Deze procedures tasten de motivatie van professionals bovendien zodanig aan, dat steeds meer professionals zich terugtrekken uit deze sector en er dus steeds minder hulp beschikbaar is.”

Je moet maar durven! Welke professionals? Waaruit blijkt hun professionaliteit? Heeft dit iets te maken met de diverse klachten procedures tegen diverse personen die zich hebben opgeworpen tot “expert” op het gebied van ouderverstoting en zo waar een hele eigen theorie, gedachtengoed, niet wetenschappelijk onderbouwde mening , doctrine, leidend hebben kunnen maken? Em daarmee aantoonbaar schade aanrichten? Deze klachtenprocedures zijn een ware uitputtingsslag en de ouders worden afgestraft tijdens hun rechtszaken. Hoog tijd dat dit wordt onderkend! 

Met de 6000(!) bedrijfjes die sinds het platform Scheiden Zonder Schade zijn ontstaan?

Deden ze dan maar oprecht goed hun werk, maar zoals het expertteam in dit rapport onderkent , dat doen ze niet !

Talloze ouders zijn volkomen onterecht uitgebannen, door ‘hun manier van waarheidsvinding ‘ en in plaats daar iets aan te willen doen, ouders rehabiliteren, dekken ze zich in!

Wat is er goed geluisterd naar de zogenaamde expert-focusgroepjes, ze hebben goed opgelet, Sander Dekker komt er mee weg in de Tweede Kamer; in plaats van zich af te vragen wat er aan de hand is en orde op zaken te stellen, heeft het geen zin om klachten in te dienen!

Maar waarom zou jij ook? Waarom je verliezen in een strijd die jij nooit gaat winnen, daarvoor zijn de belangen te groot. Als jij ‘wint’, dan zullen velen jouw voorbeeld willen volgen. Dat kunnen ze niet hebben, dus zodra jij je verliest in klachten , krijg jij het dubbel en dwars terug in de rapporten en zijn er rechters die jou aanmerken als de strijden de ouder en jou geen gelijkwaardig ouderschap toekennen, wreed en inhumaan !

Geef dus de keten deze Pyrus overwinning! Als gezaghebbende ouder, wetende wat jij hoort te weten, heb jij maar 1 missie, iedereen in de keten wijzen op de wet, ieder op zijn/haar vakgebied en zorgen dat je zo snel mogelijk van hun ongewenste infiltratie af bent!

Des te verdrietiger is nog steeds de persoonlijke hetze  vanuit het Minsterie JenV, cees van Leuven en rest aangesloten getrouwen van de keten :

“Er is een groep actievoerende ouders (Herken Ouderverstoting, 2019) die geen goed woord over heeft voor de huidige hulpverle­ning ; voor hen staat de term ouderverstoting centraal. Gestreefd naar analyses die de tegenstellingen in het veld kunnen overstijgen en helpen om vanuit het heersende toernooimodel naar een samenwerkingsmodel te gaan waarin het belang van het kind optimaal gediend wordt. “

Bovenstaande zou ik bijna onder laster/smaad kunnen plaatsen.  Laten we wel wezen, door ons is die motie tot stand gekomen en kreeg `Cees van Leuven zogenaamde ‘carte blanche’ !

Maar is dat zo? Als openbaar terug te lezen valt dat hij alle , door ons aangetoonde onwetenschappelijke handreikingen, richtlijnen en (WODC) rapporten hoort te respecteren! 

En dat dan ook nog eens doet, terwijl hij weet, hoort te weten, niet wil weten, blijkbaar, dat al deze rapporten natuurlijk nooit mogen, zouden mogen prevaleren boven de Grondwet, de wetten die voor ons allemaal gelden, de internationale wetten, het respecteren van het Europese Hof, de Internationale Rechten van het Kind, (neem het Beste besluit voor het kind ter hand zou ik zo zeggen!) 

Dat hij nu dus met uitzondering/noodwetjes komt is ronduit schadelijk en doodeng, de opmaat voor nog meer waanzin door de keten!

Het enige wat wij doen is proberen het tij te keren! Daarbij kunnen wij enkel datgene adresseren wat ons opzichtig en schaamteloos voor de voeten wordt gegooid.

Ons dan wegzetten als lastige wappies, die een oplossing in de weg staan, om vervolgens de ‘carte blanche’-functie’ zo te verspelen, is ronduit dom! De geest is al uit de fles, de schandalen stapelen zich op. 

Dwang/drang via een zogenaamde noodwet , klachten onmogelijk maken, ouders niet wijzen op eigen redzaamheid, maar via laagdrempelige platforms het fuik van de zogenaamde hulpverlening intrekken.

Het wordt hoog tijd dat er serieus gekeken wordt naar onze position papers en vraag je maar eens af waarom de gehele keten die tegen houdt!

https://verantwoordscheiden.nl/index.php/ministeries-en-politiek/position-papers/699-position-paper-5-geen-inmenging-door-de-jeugdbeschermingsketen-bij-complexe-scheidingen

https://verantwoordscheiden.nl/index.php/ministeries-en-politiek/position-papers/941-position-paper-6-landelijk-protocol-scheiding-van-ouders-met-kinderen-onder-de-18-jaar-2

Het ScheidingsAdviesTeam (SAT) 

Een landelijke website met gevalideerde informatie en adressen, wordt er nagedacht over het inrichten van loketten voor deze hulpvraag 

Gedragsweten­schappers, juristen, schuldhulpverleners en gemeente­ ambtenaren zouden dicht bij dit loket moeten zitten

Zo’n team zou ook lokaal moeten functioneren: geen aparte organisatie zijn, maar bijvoorbeeld een aan­ spreekpunt binnen een buurtteam. Laagdrempelig en met een aantrekkelijke naam: ‘ScheidingsAdviesTeam’ (SAT), 

Het ScheidingsAdviesTeam zou ouders gaan helpen om goede (bij hen passende) beslissingen te nemen, en ook: hoe die te communiceren met hun kinderen en familie. Het scheidingsadviesteam zorgt ervoor dat het kind een steunfiguur heeft. Het uitgangspunt is steeds: hoe kan iedereen verder in de nieuwe situatie? 

In de meeste gevallen zullen gespecialiseerde (jeugd­) professionals deze gesprekken kunnen voeren 

continuïteit in de werkrelaties behouden indien het als de basis voor de gezinsvertegen­ woordiger/casemanager wordt gekozen. 

2 pilots: 

• Laat alle zaken gerelateerd aan Boek 1 van het Burgelijk Wetboek die verband houden met of voortvloeien
uit geschillen tussen ouders exclusief door de gezins­vertegenwoordiger bij de rechter aanbrengen, ook in het geval dat de ouders een eigen advocaat hebben. De betrokken advocaten kunnen hun cliënt(en) tijdens deze experimentele procedure (blijven) ondersteunen, maar de regie in de procedure zullen zij aan de gezinsvertegen­woordiger over dienen te laten. 

Gegeven de dubbele rol – hulpverlener en handhaver – is het nuttig om deze functie te verdelen over twee personen. 

WAT missen wij:

Integriteit en een geweten bij de betrokken professionals en het Expertteam Ouderverstoting in het bijzonder

Preventie! Geen vroegsignalering in de vorm van kansencirkels of onderbuikgevoelens van een monteur of postbode, maar duidelijk communiceren dat ouderverstoting schadelijk is en niet oké! Bewust wording en ouders wijzen op hun eigen verantwoordelijkheid!

Nadruk op anamnese en vervolgens forensische diagnose

Aanpassen Meldcode Huiselijk geweld.

Mits geen bewezen gevaar onbelemmerde toegang, derhalve 50% parallel ouderschap, daar nog samen eruit kunnen/willen komen er niet in zit. Geen infiltratie van derden, als het met 1 procesgang gestopt zou kunnen worden? Waarom ouders is de keten houden? 

Inhoudelijke functie/competentie omschrijving van de voorgestelde gezinsvertegenwoordiger

Diverse regelingen , die ouderverstoting aanwakkeren, de perverse beloningen afkappen.

Kijk bijvoorbeeld naar het alimentatie gebeuren

Oproep tot professionaliteit / gedegen aanpak van het Familierecht. Te bizar voor woorden dat er ouders worden uitgebannen die aantoonbaar en in gedrag laten zien verantwoorde ouders te kunnen zijn. Achter gesloten deuren vinden de meest vreselijke rechtszaken plaats. Ook al heeft de ouder het voor elkaar, huis, inkomen, sociale omgeving, dan nog zijn er talloze rechters die deze ouder 50% parallel ouderschap ontzeggen en de ouder die zich daarbij verweert, bedreigt met het ontnemen van het gezag! Deze ouders worden gedwongen deel te nemen aan het zoveelste trajecten, de ouderverstotingstactieken spatten ervan af, maar de verantwoorde ouder wordt gedwongen om deel te nemen aan begeleide omgang omdat de pathogene ouder ‘zich zorgen maakt’ ! Wij hebben geen constitutioneel Hof, waar kunnen wij terecht om rechters te melden die de meest bizarre uitspraken doen ( we gaan geen oude koeien uit de sloot halen, nou, u bent erg strijdend, dan moet uw 5 jarig zoontje maar wennen aan het feit dat hij zijn vader nooit meer zal zien, U bent jonge genoeg/begin opnieuw, een begeleid afgescheidsgesprek met haar 13 jarige zoon) De lijst is lang! Te lang ! 

Rehabilitatie van talloze uitgebannen ouders! Besef hoeveel kinderen achterblijven bij de pathogene ouder. Niet zelden worden daar de tig hulpverleners opgezet!

Ook nu weer zijn ouders misbruikt. Niet alleen tegen elkaar uitgespeeld, maar hun informatie is omgezet in het nog beter beschermen van hun eigen instanties. De klachten procedure is tekenend.

Juist ouders die hun nek uitsteken, worden bestraft via rapporten van de jeugdprofessionals en anders wel gefileerd in de rechtbank. 

Hereniging!!!! Zeker gezien de aangegeven wensen van de ‘kinderen’ 

Weerbaarheid bij jongeren! Leer ze destructieve patronen te doorbreken en als nog een relatie te onderhouden met beide ouders

Verantwoorde hereniging, hoe komt het dat er weer het wiel opnieuw wordt uitgevonden terwijl Cees van Leuven voorzitter was van het symposium en de dag erop Dr Childress, samen met Dorcy Pruter  (op onze kosten) een prive sessie van 4 uur hebben gegeven aan Hanna van Beuningen en Heleen Koppejan, plus een voorstel hebben ingediend?

Er zijn beloften gedaan, ook aan ons ouders en nu zitten wij met dit resultaat (dwang drang naar een handelingsonbekwame keten) terwijl een passende oplossing voorhanden is!